epilog

pewnie długo miałam twarz
nabrzmiałą zmierzchem marzeń
tuż tuż przed rezygnacją

tylko w ogrodzie z dala od oczu
dawną przybierała postać

szkoda że nie umiałam jej utrwalić
by nikt nie zadawał pytań
czasem bez słów
by się nie wkradał ciekawie

w enklawie miasta cisza nekropolii
krzak białej róży się rozrasta
nad poczerniałą płytą

ja wiem że drozd śpiewak
jest taki sam
że nic się nie zmieniło
jak w tysiąc osiemset
którymś tam roku

a jednak w melancholię
wejść można z pogodą twarzy
po tysiącu wygranych bitwach
przegranych
do ostatniego kroku

chyba się trochę z(a)gubiłem w tym wierszu

@WiJa
to nie Twoja wina , tylko wiersza co kluczy tu i tam zanim do końca dojdzie
pozdrawiam Kredens