przecież

przecież Ci ludzie niczego nie widzą
a Ty
idziesz chodnikiem
w aureoli słońca
i śmieją się do Ciebie
wiatr, ogrody, niebo
wiosna szumi w uszach
młodość w sercu śpiewa

przecież Ci ludzie nic nie rozumieją
choć topole w promieniach
błyszczą jak motyle
i głowę Twoją
szumem
w akord dnia ujmują
tkając z przędzy godzin
nieśmiertelne chwile

@anna_barbara__czuraj-struzik

świetny temat i trochę szkoda, że tak krótko żył.
Warte rozwinięcia.

być może tak jest, albowiem każdy swoje (tak czy inaczej) wie

@anna_barbara__czuraj-struzik

Witaj Barbaro - no właśnie idą i nic nie widzą a może widzą tylko wybrani...
Ciekawy wiersz - tylko ta nieśmiertelność jakoś mi osobiście nie pasi
ile można żyć nawet tam ....
Tyle dziś nic więcej ...
pozd.

dziękuję za cenne uwagi i pozdrawiam :) :)