Wiersz o nalewce, miłości, hańbie i śwince morskiej.

kochałem raz kaśkę
co i wdzięczna i wdzięki miała
teraz co dzień nim zasnę
odmawiam zdrowaśkę
by ja dosięgła boża kara

pamiętnej wrześniowej nocy
po krwistej nalewce
co smak i wysokie procenty
zawdzięcza mej ciotce
(a dokładnie jej układowi szczęki
co nią własnogębnie zacier żuje)

kaśka oniemiała
gdy sporo nad abażurem
jej świnka morska przeleciała.
ni to umyśle było
ni społecznie szkodliwe

A teraz się wstydzić muszę
kryje się w cieniu
w kapturze chodzę

na wigilii posadzili mnie pod stołem
bogom już nigdy nie zaimponuję
bo chodzić muszę
z wygolonym łbem...

najgorsze, że ciotka nie daje już nalewki...
.
.
nigdy nie kochaj fryzjerki!

no tak, poczucie humoru dodaje wartości i uroku :)

@WiJa
Dzięki :) Czasem trzeba trochę odpuścić, bo mam wrażenie, że za dużo ostatnio u mnie patosu.

@Carat
nawet jeśli coś gdzieś takiego było, to raczej nazwałbym to wzniosłością niż patosem :)

Oj ty lobuzie jeszcze sie modlisz o ta nalewke czy ta kaske?

Fajny wierszyk, wesoly, super plenta o Fryzjerce!