Fibonacci

to ta wolność w wódce i kreskach
w łatwych kobietach i łatwiejszych mężczyznach
w pomarańczowym żarze i szarym dymie
kolorowych tabletkach i urwanym filmie

wolność która żyje już własnym życiem
i z partyzanta staję się dyktatorem
której sam dałem władzę i nie żałuję
tylko głupio teraz się przyznać, gdy widzę

że więcej mam jej jednak w przymusie
w tym jak mi niewygodnie, gdy śpisz na mnie
gdy rano przed lustrem krawat wiążę
i że coraz łatwiej mi przyznać, że się boję

no właśnie jak to wszystko pogodzić, kiedy za dużo swobody jest równie trudne (do życia) jak za mało. pocieszyć się chyba tylko można, że nie ma niczego gorszego od czegoś wypośrodkowanego (jakoż nie ma niczego gorszego od urawniłowki, chociaż czy ja wiem) :)