w złożonych dłoniach

rozkruszam w palcach zgliszcza dnia
w istocie jaśnieje światło które napędza słowa
tyle chciałabym powiedzieć...
rozpocząć od nowa umieranie dla ciebie
w pożegnaniach z samą sobą zewrzeć dłonie i myśli
o nowych początkach

jestem jak źdźbło trawy na wietrze
pochylam się pod naporem emocji i rosnę do nieba
wtedy kiedy świty pozwalają na wskrzeszenie
bez ciebie zasycham i kurczę się jak jesień
stopniowo zmierzając do piekła

śni mi się ocean
bezmiar wezbranych wód szumiący u bosych stóp
jak wiara w przypływach i odpływach
grzmi szaleństwem twojej nieobecności
i obietnicą zmiany

więc pójdę z jutrem
jak dziecko

@luna_
Ciekawa fraza;

bez ciebie zasycham i kurczę się jak jesień
stopniowo zmierzając do piekła

i optymistyczna pointa :)
PozdrawiaM.

@Marlett
dziękuję za obecność pod tekstem :)

@luna_
być jak dziecko to błogosławieństwo.
gdyby jeszcze ten świat kochał wszystkie swoje dzieci...

@bess_enger
"na starość nie stajemy się dziecinni
nie przestajemy dziećmi być" (Faust)

powinno się czasami dać dojść do głosu węwnętrznemu dziecku. odbierać świat zmysłami.

znow sie w tym odnajduje ...pozdrawiam