kontakt

pozwalam sobie na wyjście na zewnątrz i idę wzdłuż cienia
dzisiaj podnosząc cienie do rangi choroby
czuję że świat rozdwaja się na schizofreniczne demony
nadając rzeczywistości pomiędzy inne znaczenie

zaplątana w myśli jak w bluszcz szukam słów
to nic że ich nie słyszę

rodzisz się ze mnie
na chwilę stajesz się kawałkiem po rozpadzie
w nasze duszę wkracza niedokładność
składamy się z kilku wyobrażeń na peryferiach codzienności
kilku bzdurnych myśli w skrawkach samych siebie

opuszczam ręce wzdłuż ciała powoli zatracając się w ciszy...
czasami tak trudno porozmawiać
z samą sobą

czasami trzeba się wyłączyć, czyli pomilczeć, bo inaczej by człowiek zwariował :)

@WiJa
czasami człowiek tak bardzo zaabsorbowany jest innymi, że zapomina o sobie :) dziękuję Wija

@luna_

umiesz budować nastrój, a ten wiersz jest jak medytacja, a dokładniej stan przed, bo w czasie medytacji nie powinno się właściwie myśleć o niczym. Czasem jednak się nie da. Super.

@luna_

Witaj - a mi się wydaje ze łatwiej jest porozmawiać z sobą - nie ma pytań ...
Faktycznie pachnie poezja współczesną .
pozd.

@WiJa
praktycznie nie wiem co Ci odpowiedzieć. to miłe Wija :)

@jan_komułzykant
dziękuję. Twój komentarz przypomniał mi stary tekst. może pora do niego wrócić... :)

@Waldemar_Talar_Talar
wydaje mi się, że pytań do samego siebie jest mnóstwo, ale może tylko ja tak myślę :) dziękuję za komentarz.