myślę

co do modlitw to nie mam nic do zarzucenia
pamiętam tylko drzewa wodę pomarańcze
i twoje ciało piękniejsze niż tysiąc niepokoi
pocałunki którym nigdy nie przestało dosyć
a dalej bez zniechęcenia jak było na początku

dobrze wiesz że nie ma wyklętych
że zabrakło marzeń aby refleksje przybrały
na sile zbędny romantyzm a i tak
i tak i tak i tak i tak i znowu
w splocie przypadków tak bardzo
cię kocham a potem spójrz w moje oczy
jak twoje a przecież nie odebrałem ci siebie

księżyc to nie jest wcale taka wielka zbrodnia
próbowałem tylko nas dwoje jak mówisz do mnie
szeptem aż słyszę cały świat którego poza tobą
nie ma nic i nigdy nie było
jesteś taka bardzo
namyślanka że tylko o tobie i ciągle wciąż

wszystko rozumiem, ale czy nie za dużo tej apoteozy, pewnie nie, bo czy może być za dużo miłości, ale tu nie tylko o miłość chodzi :)

@WiJa
trochę za dużo, ale cóż...
wyszło jak zawsze :)

pozdr.

@Kraft_

Witaj - nie wiem czemu ale ciężko mi się czyta - chyba czegoś tu za dużo -
na pewno nie miłości która ma w twym wierszu pierwszeństwo jak widzę .
A czy słusznie autor najlepiej wie .
pozd.