czasami trzeba...

Czasem potrzeba, by ukraść chwilę,
być może dzień albo dwa,
za horyzontem zostawić milę
i w równoległe światy wpaść.

Jak brudną kartkę, zmiąć czasoprzestrzeń,
a w pełnym słońcu sięgać gwiazd.
Oddychać szczęściem, niczym powietrzem,
sprawdzać czy radość słodycz ma.

Na czystym niebie poszukać kresek,
unikać jeżyn wchodząc w las.
Wciąż pytać strumień, co dziś przyniesie?
Usłyszeć, o czym echo gra.

Odnaleźć chwasty w pszenicznym złocie,
piołunu życia poznać smak.
Do pewnych prawd boleśnie dociec
i dać się zwieść w pulsarów takt.

Poświęcić umysł szlachetnym celom,
z wiatrem historii ruszyć w tan.
Nikt nie wie kiedy zaskoczy przeszłość,
przejdzie istnienie w inny stan.

Już nie ma sensu, by ukraść chwilę.
Tym bardziej dzień lub nawet dwa,
za horyzontem zostawić milę,
w świat równoległy jakiś wpaść.

@Jacek_Suchowicz

Witaj Jacku - co tu dużo mówić - wyszło zgrabnie - czytając ma się wrażenie
że jest się tam gdzie autor wiersza chce - czyli radosnym mądrym
świecie .
pozd.

@Jacek_Suchowicz
szum włożyć w słone morskie muszle
i z syrenami plusnąć w błękit
nieść w wiatrem pieśń o szumie wody
z nad dna z nad oceanu głębi

bosymi stopy budzić ziemię
rosę pozbierać w kielich lata
z lasem zaśpiewać hejnał życiu
dla siebie samej i dla świata

rozpalać w oczach promień słońca
rękami tworzyć ludzkie dzieje
podpalać trawy ciepłem spojrzeć
dni przepleść słońcem i nadzieją

chcę...

:)

a oczywiście, że w przyrodzie nic nie ginie, tylko wszystko zmienia postać rzeczy :)

tak niezupełnie zgrabnie - nie wiem czy jeszcze nie będę poprawiał
Dzięki
Pozdrawiam

jeszcze zanurzyć się w jeziorach
usłyszeć o czym mówią ryby
śmignąć żaglówką ranną porą
i na bezludną wyspę przybyć

ziemię obudzić garścią myśli
paproci szepnąć coś do ucha
bo gdy zakwitnie niechaj ziści
drobiazg dla ciała i coś dla ducha

promień słoneczny zapleść w warkocz
miłości płomień w sercach wzniecić
i rzeczywistość skruszyć twardą
ech to marzenia są poety

chcę...:)

zmienia się forma materii i bytu:)
Pozdrawiam