Wiersz czytany w tempie picia wieczornego szampana.

Biorę ust twoich łyk
gazowany
daję się rozlać strumieniowi
między wargami
potem podrażnić policzki
aż sztywnie rozbije się za zębami
przełykam żeby złapać powietrze
choć jest mi ono teraz najmniej potrzebne
teraz mogę iść
w bursztyny twojej pustyni
zwilżonymi ustami
lekko chwiejnymi
łamliwymi krokami
szurającymi po ciele
wchodzić w głąb bezdroży
z zaufaniem szukając oazy
a gdy zwycięży zmęczenie pragniemiem
odnaleść ją
poczekać
by sił resztką
wyczekiwany
zapikować w wodę
otulić się jej bąbelkami
nasycić nasyceniem