I litania

krew nieba skapuje po liściach
łodygami spływa
w trzewia ziemi wsiąka
jej oddech
wstaje
głęboki przezroczysty
i w niebo biegnie niebem krąży

a lepkość nieba
ziemię wskroś przenika
szarpie tęsknotą
na wiatr kołysze
i będą się w ciszy rodziły nowe światy
nowe przestrzenie zapłaczą pierwszym krzykiem

i ten
co kiełkuje czas
będzie dojrzewał
w zgubionej modlitwie litanią powtórzonej

-od braku piękna uchroń mnie Panie
i od trywialnej obroń banalności
i kroplę ziemi-nieba wlej mi w serce Panie
tej z liści
niewinnej
najprostszej radości-

-od braku piękna uchroń mnie Panie
i od trywialnej obroń banalności
i kroplę ziemi-nieba wlej mi w serce Panie
tej z liści
niewinnej
najprostszej radości-


To jest piękne. Jestem pod wrażeniem.
Moja modlitwa , nawet w oprawie muzycznej nie jest tak przejmująca.

pozdr.

@Andrzej_Wojnowski
Ironizujesz Andrzejku ale taki trochę Autoironiczny wiersz może być całkiem prawdziwy :)... Mnie się podoba wiersz... ironia w nim tez :]

@anna_barbara__czuraj-struzik

Witaj - osobiście w zakłopotanie mnie wprowadzają takie wiersze .
Więc wybacz Anno że tylko tyle dziś ...
pozd.

niebo jest wszędzie, co nie znaczy że się obejdzie bez nieba na niebie :)

@Andrzej_Wojnowski

dziękuję :) :) :)

@Waldemar_Talar_Talar
oj tam :) :) :)

@WiJa
zawsze deszcz (mgła, para wodna itd. he ) kojarzyły mi się z krwią nieba, ale z drugiej strony po to jest poezja, aby każdy z nas odczuwał, widział, rozumiał zgodnie z własnym sercem czy profilem psychologicznym czy jakoś inaczej :) :) :)