opary

wykształceni troglodyci
kurwią się za poklask
drogie ubrania kryją smród
strachu przed strachem
nie współczuję im wcale
pamiętam własne lustro
schody prowadzą do rzeki
która przyjmie popioły
wspólnoty odartej z wiary
choć sztafaż krzyży wzrasta
tłumem konformistów

nadbrzeżna ścieżka
prowadzi w zakamarki
gdzie ciemność jest ciemnością
księżyc tonie zmartwychwstaniem
czas trwoni czas a lód przetrwa
w oczach których nie całuje się w usta

"drogie ubrania kryją smród
strachu przed strachem
nie współczuję im wcale
pamiętam własne lustro
schody prowadzą do rzeki
która przyjmie popioły"

fajny fragment.
pozostałe - przyznaję, trochę się zaczynam gubić. wstęp - jakby coś o imigracji, koniec - ofiary w morzu...
ale wniosek mam: droga donikąd.

bezkarni mogą (sobie pozwolić na) więcej. z tym, że nie ma niewinnych, tylko że ci (przynajmniej jak na razie, ale to się też może urwać), którzy są bardziej umoczeni/winni zniewolili tych, którzy są mniej, a jak już mówiłem, każdy w jakimś stopniu jest winny temu co jest :)

@JacaM

Witaj Jaca - no no fajnie wyszło - krążysz po dobrej stronie tym wierszem .
pozd.