Ta nasza ...

Co z niej pozostało dziś po tylu latach
Przygaszony płomień, co się słabo tli
Dym minionych spotkań, który ciemną nocą
Mocno w oczy gryzie wywołując łzy

Kiedyś taka piękna, lekka i radosna
Ciepła i zmysłowa jak czerwcowy deszcz
Szron czasu ją przykrył i ochłodził serca
A piękne wspomnienie o niej zimne jest

Co z niej pozostało, żółty listek w książce
Długo nieczytanej, bo za trudna treść
Suchy kwiat magnolii, smutkiem przybarwiony
Wtedy pięknie zakwitł, lecz nie przyszedł deszcz

Może jeszcze kiedyś, przyjdzie lepsza wiosna
Dostaniemy szansę cofnąć rzeki czas
Odnajdziemy siebie w ciemnym lesie rozstań
A płomień jej nigdy, nie przygaśnie w nas

@Andrzej_Wojnowski
.... Młodość ... byłoby wspaniale zachować ją na zawsze.
Wspomnienia wracają zawsze i może one są tym niegasnącym płomieniem.
Jeśli chodzi o interpunkcję -
zrezygnuj z niej całkowicie lub bądź do końca konsekwentny :)
Wiersz zyskałby na wartości gdybyś doprowadził do
tej samej liczby zgłosek w każdym wersie :)
PozdrawiaM.

@Marlett

Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Kiedyś ten tekst poprawię.

Pozdrawiam .