grawitacja

zawinąć się w wiatr i brzegiem iść
do zmęczenia [...]
powracający ideał

droga do poznania wiedzie przez cienką ścianę nadmorskiej mgły
tam odległość między naszymi ustami nie jest większa
niż mój krótki oddech

dzieli nas ostatni mur i to bolesne oczekiwanie na
rozchylone wargi
ostatni odruch zagmatwanych myśli gubi się w wietrze i jednocześnie
zastyga w pionie przy twoim być i moim na przekór
jesteś spadającą gwiazdą
w przypływach cali mokrzy
odnajdujemy własne zgubione spojrzenia

czuję że w piersiach z rozrywającym bólem rośnie mi drugie serce
to moje pojednanie z nowym kształtem dnia i nocy
zgoda na brak słów

na zachodzie noc ziemi wydziera światło
obrys kuli powoli się zmienia
szykując
na spotkanie z grawitacją

@luna_

Witaj - zatrzymał mnie - ciekawa grawitacja dwojga podczas zachodu .
Tak ja zrozumiałem owe zbliżenie .
A jeżeli się mylę wybacz .
Bardzo na tak .
pozd.

Wiersz ma całkiem fajna myśl i intencję.
Może trochę przegadany.
Może za dużo tez przymiotników ( długie opisy nie sa najlepsze dla wierszy białych..)
najbardziej podoba mi się pierwsza zwrotka))).
Jakby ją lekko rozwinąć to wystarczyłoby na caly fajny wiersz.
Pozdrawiam
LL

@Waldemar_Talar_Talar
Witaj. Ten tekst dotyczy raczej zbliżenia dwóch światów, ale cieszy mnie Twoja interpretacja. Dzięki za słowo...

@Lilka_Laszczyk
Dziękuję za głębszy wgląd. Myślę, że nazwa "wiersz" to trochę za dużo dla tego tekstu. Z tym przegadaniem już widocznie mam jakiś problem. Piszę intuicyjnie. Mimo korekty, pewnych słów nie umiem wyrzucić. Może muszę się bardziej postarać... sama nie wiem. Bardzo dziękuję za uwagi. Rozwijają :)