...jak ćma

uderzają najmocniej w dawnych znajomych miejscach
w mózg włażą za gardło łapią nie pytając czy można
przyśpieszać wtedy trzeba
w inne ulice skręcać i za siebie nie oglądać [...]

przez uchylone drzwi wpełza ciemność
myśli brzmiące jak cymbał zasysają do środka
są przekrwione mną
pulsują przeszłością...

otwieram okno wpuszczam wiatr
setki barwnych motyli
w krwiobiegu czuję wiosnę
w koszuli z zawiniętymi rękawami uciekam
pod słońce
przecież jeden raz
można się we wszechświecie zdarzyć
wyjątkowym kamieniem na drodze
bez skarpet z butami w ręce

bezgłośne wchłania mnie drzewo
i oto jestem
przygarbionym pniem
szumię pieśni rosie i zaklinam deszcz
odgarniam myśli z mokrego czoła
nabrzmiewam ciszą
subtelnością świata

"ą"- nie uciekło. po prostu go tam nie ma :) nie rozumiem za bardzo Twojego komentarza. jeżeli jednak chcesz, postaram się "wejść" w Twoje teksty i Ci "pobrzęczę". spokojnej nocy.

@luna_
- muszę przyznać, że dobre... a ja przecież jestem zwolennikiem rymowanek.
"szumię pieśni rosie" - toć to przecież śliczna metafora, zrozumiała nawet przeze mnie - ja szumię, nie ktoś szumi...

@A_B
nie miałam nic złego na myśli odpowiadając na Twój komentarz. nie bawią mnie sarkastyczne gierki i podteksty, żeby pokazać komuś, że tylko ja mam rację. doceniam każą uwagę. w ten sposób się uczę. przykro mi, że tak to odebrałeś. moja odpowiedź do Ciebie pisana była z uśmiechem. ot i tyle. więcej nie będę się tłumaczyć.
"oto jestem...
...pniem..
...szumię..."
czyli, ja jako pień- szumię.
dziękuję za uważne czytanie tekstu i... bądź sobą :)

@Bronisław_Muszyński
dziękuję.
p.s. tak przy okazji, jeżeli są jakieś prywatne sprawy, proszę załatwiać je pod swoimi utworami.

@luna_
dotyczy P.S - całkowicie masz rację - przepraszam.

@A_B
I jeszcze jedno, chociaż może nie powinnam...
Nie obawiaj się pytań. To, że pytasz nie jest objawem braku profesjonalizmu tylko głębszego zainteresowania tekstem. Przynajmniej ja mam takie podejście. Każdy autor powinien się z tego ucieszyć, ponieważ Ktoś chce zrozumieć, dotrzeć głębiej... Przemyśl to. Może warto.
Spokojnego dnia :)

@Bronisław_Muszyński
dziękuję

@luna_

pięć smaków motyli

te z trupią główką w atłasach na trumiennej satynie przetykanej srebrem
nietoperzowe mięsne w sosie nocnym bezszelestnym
bądź w ekstazie bólu goryczy zwodniczego płomienia świecy
i te na kwiatek z kwiatka które rozsiewają pyłek miłosny nektar
słodki spijany łechcąc w brzuchu otumanionych zakochanych
łzy słone roniłyby gdyby umiały nadziane na szpilkę
w gablotce smakując mdłe obszary wieczności

Dodaję szósty z Twojego wiersza

@A_B
Dziękuję za głębsze pochylenie się nad formą i treścią. Powiem tak: piszę kompletnie intuicyjnie. Zewnętrzne spojrzenie jest ważne. Chodzi głównie o rytmikę tekstu. Układ wersów.
"przecież jeden raz można się we wszechświecie zdarzyć"- to chyba przez sentyment... Lepiej pasowałoby: świecie. Masz rację.
Człowiek jak ćma czasami ciągnie do początków. Radości, jaką daje poznawanie świata oczami dziecka. Naiwnej, niezbrukanej zdroworozsądkowym podejściem. Przyroda i jej cuda- koją, kołyszą jak Matka. To "dziecko" jest w każdym z nas. Ale niektórym trudno się do tego przyznać...
"na starość nie stajemy się dziecinni
nie przestajemy dziećmi być" (Johann Wolfgang Goethe)

Jednak pozostanę przy: szumię pieśni rosie- nie skorzystam z inwersji, chociaż je lubię :)
P.S. Jeżeli będę chciała powiedzieć: "nie życzę sobie"- to wierz mi, że po prostu tak napiszę :) wprost i bez ogródek :)

@Jerzy_Edmund_Sobczak
O, jak miło :)
Dziękuję za odwiedziny. Przeczytałam z ciekawością "pięć motyli". I tak jakoś utożsamiam tą "ćmę" z mojego tekstu z ostatnim motylem u Ciebie. Zobaczymy... może jednak gdzieś tam przycupnie na szóstym, ale własnym miejscu :)