przejścia. przystanki

.
przez koronki drzew
krojące kolory nieba
dym wznoszący się
jaśniejąc zanika

przeze mnie droga przez nich i dla nich sprzedaję
kupuję myśli skręcone jak warkocz a ona zwodząc
rozrzuca piaszczyste ramiona oczekiwane a nie kojące
burn the witches burn the witches burn the witches

w suchym szeleście
znikających skrzydeł
zawarła się we mnie
siła nieistnienia

opływam w słowa
poświęcone jak
ścięte kolumny rąk
wzniesione nad chmury

zaczynam rozumieć
w imię ojca
i syna

Jest w tym wierszu wielki smutek, pasujący do krajobrazu za oknem… może przy migotaniu świątecznych światełek ujrzę trochę więcej nadziei…to moje pierwsze wrażenie. Tylko ta wersyfikacja… czy ta forma jest tak konieczna ? – wiersz sam w sobie jest ciekawy i przyciąga silą przekazu. Pozdrawiam wigilijnie Arena

może nie koronki :/ zrozumiałem o co chodziło ale ten samysł niestety niepasuje moim skromnym zdaniem
koronki to zdrobnienie od korony a w połaczeniu z drzewami dają mieszankę która mnie nie przekonuje . poza tym wiersz bardzo mi się podoba

pozdrawiam

Kocico chyba wiesz dlaczego nie będe komentował...
wydaje się to zbedne

pozostawiam jedynie ślad
tera

Areno
forma konieczna
w każdym razie tak mi się zdawało...
;) przemyślę

dziękuję

Kamilu
koronki nie od koron - tylko takie delikatne, bieliźniane raczej koronki

dziękuję

Tero
Ty wiesz co...

wszystkich pozdrawiam serdecznie