[kim chcę zostać jeśli kiedyś dorosnę] cz. 2

Nie być dziurawa,
nie tęsknić, tylko kłaść się aż po znaki stopu.


Ignorując znaki, wpierniczam się między topole,
które mnie olewają, sięgając głębiej w ziemię
niż mój trup kiedykolwiek da radę. Za to wroniska szaleją.
Kurt Vonnegut mógłby napisać, że wrony to idealne maszyny
do wykonywania wrzasków, ale on ich nie zna tak,
jak my je znamy.

Przedostaję się tędy do domu. Kilku ceglanych ścian,
powiązanych w sześciany. Drzwi skrzypią
w zawiasach, okna rozpościerają się, szkląc
czasem więcej niż oko dosięga. A oczy czują swobodę
w domu, ponieważ każdy kurs jest przez nie.

Pogłoski o Bogu docierają i tutaj, tyle, że sprane.

Pomarańczowe przebłyski fajności dostrzegam. Niezły passus z Vonegutem. Myślałem dziś o "Śniadaniu...". Podoba się też light-kubofuturyzm opisu konstrukcji z cegieł, gdzie pędzimy wszyscy nasze kartofle oraz słoiki. Przyjemny wiersz.

bardzo przyjemny komentarz ;]
dzięki, pozdrawiam

"Kilku ceglanych ścian,
powiązanych w sześciany. "

sze-ściany.
heh. chyba jednak wolałam część pierwszą. po drugiej spodziewałam się czegoś troszku innego.

Pozdrawiam serdecznie:)

może trzecia się spodoba
albo czwarta
albo żadna już
co też jest możliwe
acz nieprzyjemne (dla mnie)

pozdrawiam