przepierzenia

Zatrzymaj się w tym miejscu, popatrz.
Sklejaj swoją jesień z liści i wody,
trzęś całym latem. Drzewa już wiedzą.
Widziały cię wcześniej.

Kroimy miasto jak tort bez lukru,
wieże nad dachami to świeczki,
których nie zdmuchnął wiatr.

Popatrz, kocięta wyrosły już z piwnic.
Teraz dzielą się z nami chodnikiem.

Na jeziorze wyspy jak czkawki.

Ludzie
to jest pierwsza faza dojrzewania wiersza ;]
więc bez szału proszę, spokojnie
ja go jeszcze dopracuję :>

pozdrawiam

Początek średni, głównie przez sklejanie jesieni z wody i liści, bo moment z drzewami jest ok. Dalej bez rewelacji, ale na poziomie (świeczki) i dopiero potem atakuje mnie zachwyt przy kociętach. Zakończenie dziwne.

pozdrawiam /Arek

Nie tylko z powodu pierwszego wersu mam - to rzednące, to gęstniejące - wrażenie epigramatu. W nastroju - klasyczne przełamane z takim ciemnymi smaczkami Edgara Lee Mastersa. Drugą strofę przetopiłbym jakoś, mniej relacji.

Pozdrawiam :)

dziękuję, Panowie
przemyślę
może coś z niego wytopię cenniejszego

pozdrawiam

Jeśli mógłbym prosić bez cukru, to proszę bez: "spójrz"
;)
pzdr. b

piękny... te krótkie zdania tworzą świetny i malowniczy opis, który wręcz narzuca się wyobraźni


pozdrawiam