echotyczność

Mamy się dobrze, czasami nawzajem.
Powietrze nas nie dzieli, porasta echem.
I nie świeć nam Panie, drgań nie licz.

O trzy tony ciemniejszy dzień, okresowo
ciaśniejsze echo. Trudno się zmieścić
w gęstniejącym powietrzu. Od pulsowania
nas nie wybawiaj.

Sklejeni, podatni na drgania,
w dwuosobowym powietrzu układamy się
z pulsem, rozciągamy uderzenia, wzajemnie

zaczynamy śnić, ściągamy z siebie echo
lepkie i trochę słone, mnożymy.
Samiczki snów zdają się

mieć więcej.

nawet o dziwo mnie powtórzenia nie drażnią,
dobrze przeczytać czasem onakotowską wizję ''dwuosobowego powietrza'',
gdyż przeważnie spotykałem raczej kocie ''wrr'' albo pazury w Twoich wierszach ;))

niezła ta zabawa z echem, chyba najbardziej mi przypadła do gustu z całości

duży pluss
pozdr.

trochę krążyłem nad tym wierszem, zanim coś napisałem
z jednej strony budzi podziw sposób, w jaki wyrażasz myśli, z drugiej strony brakuje mi głębi w tym przekazie.
tym niemniej czekam na Twój tomik (o ile jeszcze się nie ukazał).

pozdrawiam
wierny fan talentu Kocicy;)
MZ

Masz swój styl, co prawda nie bardzo jest "dopasowany" do mnie, ale to, że jest - to już coś i to się liczy. O wiele bardziej od początku podobają mi się dwie ostatni strofy + zakończenie.

pozdrawiam /Arek

Bardzo dobry pierwszy wers. Ale później drugie echo odbija się za głośno.
Pozdrawiam. //51

wiersz całościowo ciekawy, nie zalatuje banałem. jest ok, choć najbardziej podoba się końcówka

pozdrawiam serdecznie Espena Sway

wyczuwa się w tym wierszu niesamowity klimat i nastrój; bardzo mi się to podoba;


pozdrawiam serdecznie