szaro

tęsknota
przegnała radość

szaro
miłość we mgle

co robić
nie wiedział
dotknął liścia
dłoń drżąca
łza

pusto obok
ciężar wspomnień


ona
zapraszała
do wieczności
uśmiechem
z życia razem

eeeeetam
pitolenie o szopenie :/

pozdrawiam

Muzykalnie mnie dzisiaj. Dz za czytanie.

Zacznę od końca ;)
Pointa słaba. Nie daje się wyczuć finału. Nie zmusza do zamysłu.

Treść:
"tęsknota"
"drżąca"
"łza"
"wspomnień" - i to właściwie cały sens utworu. Niczym nie zaskakuje. A przedawkowanie tych słów powoduje efekt "masła maślanego". Nie ma konkretnej myśli/wątku. Może i jest, ale nie dość oryginalna, by unieść się nad banalność słów.
Banalne? Dlaczego? Ja traktuję poezję jako narzędzie przekazu. Nie mówię tutaj o rozumieniu jej dosłownie. Liczy się te drugie dno. Jeśli nie dajesz śladu tego drugiego wymiaru, to jak mam się na nim skupić i zatrzymać na tym wierszu?

Widzę, że chcesz tworzyć klimat. To bardzo dobrze. Wiele współczesnych wierszy nie ma nawet zalążka atmosfery. A to przecież najpiękniejsze co może być w poezji. Twórz więc klimat. On wciągnie czytelnika. Otworzy przed nim Twoje obrazy, a tym samym ukarze sens całej farsy!

Pozdrawiam optymistycznie ;)

DZB optymistycznie. Będę próbował. Chociaż to nie jest takie proste, jeśli adresujesz myśl do, powiedzmy, znajomych. A Ona chce go "na górce" i tyle.

Dz. Wiesz, napisać coś, może wiersz, dla sąsiada i Ciebie. To może by była poezja? Kurde!
P.S. Sąsiad nigdy nie czytał, i nie będzie, wierszy, a ja bym mu napisał. No to by była Strzecha.

Pointa (miała być): że Ona czeka, umarła, na górce. Moja kulpa. Niejasno podałem, poprawiłem troszkę.