Na ławeczce

pośród starych zmurszałych drzew
co bledną już w zapomnieniach
w głębokim cieniu ławeczka
a na niej siadają wspomnienia

ludzie nie mogą ich widzieć
to jedno mniejsze jest jego
a drugie smutniejsze to jej
tak siedząc czekają czegoś

czasem przechodzi nadzieja
aż z żalu musi zakwilić
nad tymi co śliczne wspomnienia
bez siebie tu zostawili

Fajne. Ładne nawet. Nie czepiam się :)

pozdrowienia.

Jasiu, Ty tak na zmianę?
Dziękuję, że mnie czytasz, pozdrawiam przedpółnocnie :)

...tam stała mała ławeczka
Na tej ławeczce przeszłości
Siedzieliśmy ja i dzieweczka
Dzieweczka zapewne czegoś się lękała
Podając usteczka
A piękna to była dzieweczka
Ogarnął mnie nagle smutek zapomnienia
Zniknęła ławeczka.

Dziękuję Alku za wiersz i odwiedziny, pozdrawiam :)

uwielbiam cie czytać!

Stasieńko, co ja mam powiedzieć?
Dziękuję, będę się mocno starała żeby Cię nie zawieść, pozdrawiam :)