[niejeden raz owocowałam śniąc] cz. 2

dla Marcina

Jakimś cudem wylizuję ciebie. Całkiem matowy zagarniasz światło
między dłonie, stworzone do trzymania. Kurczą się czasami
pozwalając sobie na miękkość. Leci czas. Nic nowego.

Doświadczamy tylko lizania. Kroplenia się i obserwacji sposobu,
w jaki rozjeżdżam perspektywę. Przez okno: sześćdziesięcioletnia
żyleta w czerwieni uznająca tylko jedną zasadę: odblask ratuje
życie na drodze. Nic z przyjemności, staramy się szybko minąć

obok. Zamienić w trwałe jak ondulacja istnienie, w twarde
i namacalne bycie. Kiwamy się tylko do dźwięków klaksonu.

Weźmiesz mnie? W tym bałaganie?

a nie może, żebys wiedziała :(
dziękuję serdecznie za komentarz
tym bardziej, że pewnie ostatni ;)

cieszę się, że jest Ktoś, dla kogo mogę pisać
nawet jeśli nie umiem :)

pozdrawiam

ostatni komentarz tutaj
to miałam na myśli :)
sześciopak, hmmmm
skąd Ci to przyszło do głowy?

Och, tak... tym razem bardzo.

pozdrawiam /Arek

ciekawie się zrobiło. Jak dobrze mieć kogoś, kto daje energię do ..pisania
pozdrawiam ciepło.

dziękuję bardzo serdecznie

pozdrawiam

bardzo dobrze nawet pomimo tego
że częściej pochłania tę energię
niż ją daje ;]

pozdrawiam

Kocico, druga część jak i pierwsza bardzo ciekawa; treść i forma na +

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)

Mi też się podoba :) I to zakończenie - za nie dodatkowy + :) Brawo, brawo.
pozdr sereecznie

bardzo się staram
dobierać formę do treści
akurat przy tej części miałam wątpliwości
czy aby nie jest za bardzo wszerz ;]

dziękuję za rozwiewanie

pozdrawiam



dziękuję zarumieniona
dodatkowe plusy rozgrzewają

pozdrawiam