[niejeden raz owocowałam śniąc] cz. 5

Płonęła urokliwie, niebieskim
płomieniem oddania. Pozwalała pochłaniać się. Lubiła
ciepło, które rozproszyło ją w końcu
w plastikową matkę, z której powstała. Madonna
z dzieciątkiem, nadobna w swojej tropikalnej miłości.

Chyba dałabym się ukrzyżować, żeby znaleźć w sobie
jej kruche sumienie. Kościoły starannie zbudowane,
które czuć Bogiem z oddali, niosące obietnice,
że zapomnienie może być zbawienne.

Chcę wiary uszytej na siebie,
chcę zostać uznana za świętą.

chcialam tylko pobieznie przeczytac, ale się nie dalo, wiersz zatrzymal.
muszę wrócic do poprzednich części, gdyz nie jestem na biezaco,ale postaram się i to jak najszybciej :)

pozdr. agnes

tak w ogóle
to miło Cię widzieć, Agnes
dawno Cię nie bylo

pozdrawiam

Zamień czym prędzej ten 'płomień oddania', bowiem brzmi tak, że aż boję się powiedzieć, jak brzmi...

Zerknę do poprzednich, żeby w ten lepiej się wczuć. Pozdrawiam. // 51

Ach, znowu trafiłaś w sedno. Brawo za zakończenie.

pozdrawiam /Arek

na początek adwentu? miłe skojarzenia z oczekiwaniem świąt! pozdar!

Ja, tak jak Agnes, także chciałam tylko rzucic okiem...
No i się nie dało!
Przeczytałam, potem jeszcze raz. I jeszcze. Zostanie na dłużej.
Gratuluję i pozdr
Weronika

kolejny z cyklu, lepszy od poprzedniego, ale jednak najbardziej mi się pierwszy podobał

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)