złotej

przyklękło lato i płacze
za ciepłem słońca w spowiedzi,
znów samowolne zegary
w czas zadum, wrzesień odwiedził.

i tylko patrzeć jak las
się liściem rzęsistym rozpada,
a łąkom wypadnie srebrne
chusty we szrony zakładać.

i znów melancholie mgliste
wdziewają te wrzosy senne,
na pajęczynach czas zawisł
w kroplach nostalgii jesiennej.

a mnie się dusza rozwarła
niczym wierzbowa rosocha
wiesz... ja się od ciebie, złota
przenigdy nie odkocham.


01.09.2005.

A we mnie się du.. rozwarła"( ale brzydko przeczytałam, fe aż sie zawstydziłam-
ładnie melancholijnie, tak jak mój chumor! dlatego znalazłam przyjaciółkę w Twoim wierszu! pa!

Ładnie płynie, piękny obraz, nostalgia i poetyka Tuwimowa. Zmieniłabym tylko w ostatniej zwrotce: lepiej brzmi chyba:
"wiesz... ja sie w tobie, złota
przenigdy nie odkocham"
- przy zachowaniu poprawności stylistycznej i gramatycznej zostaje również zachowany rytm.
Pozdrawiam, j.
PS. Dobre rymy, a to rzadkosć.

Dziękuję joaxii - pamiętam Ciebie z Krainy Wierszy. Kłaniam się i dziekuję, przemyślę :)

Dziękuję Stasieńko :)

Alu każdy Twój wiersz posiada pewien ładunek dobra,ciepła i wiele innych emocji.
Ten też,podoba się bardzo.Pozdrawiam ciepło. EK

Alu!!
Ostatnia zwrotka super, Lubię takie wiersze.
Pozdrawiam jesiennym złotem Jacek

żeby nie te rymy...

Ewo, Jacku - dziękuję :)
Tylko mi złotych skrzydełek brak żeby pofrunąć :)

Pięknie :)

Cieszę się , że zajrzałem

Dzie wuszko, jak ładnie się do mnie zwracasz :)
Tadeuszu - dziękuję :)

Alicja z Krainy Czarów jak trafnie Alu Ciebie nazwano. Pięknie napisane i nie jak drzewiej się pisało, ale jak jutro powinno się pisać. :)

Od Ciebie takie slowa, Leszku... Oprawię je sobie w ramki :)

Piękny wiersz napisałaś - to jest poezja. Pozdrawiam