żal mi pana panie er

(Z cyklu: We dwoje)

masz pan rację panie er
moja nieboszczka owszem
warkocz
gotowała panie wiersze

ale pan oberwałeś
łania warkocz
gotuje
plewi panie
a jak coś powie to siadać

i jeszcze uniwersytety
On chyba był wypity
jak do ślubu panie tego
że wszystko w jednym

nielekko musi być
żal mi pana

Wiersz jest dla mnie banalny.
Bardzo chaotyczny i niedopracowany. Do mnie nie przemawia bo nie wzbudza emocji.
Radzę popracować nad tym wierszem. Ale to tylko moje zdanie.

no panie er
jak ja bym tak staremu wiersz ugotowła ? ho, ho - to by dopiero siadł
no i warkocz gdzieś przepdadł ;)

miło się czyta, fajnie
ja się nie nudziłam
pozdrawiam

Dz. Pani Aniu. Pani Kalino, mężczyznom jest trudniej z kobietami zwyczajnymi do tego współczesnymi, wykształconymi, niezaleznymi i jeszcze pieknymi. Dz, ze Pani to odczytała.

Wkurzył mnie!!!
[za dobry, panie, jak na autora]

A po co "On" z dużej litery?
A bez "tego" by się nie obeszło? (oraz "musi")

Na pointę jestem za głupi - nie rozumiem: kto kogo za co i dlaczego?
:D
dyg, dyg
b

"On" z dużej, bo nie wiem jak Boga pokazać inaczej, a "musi", bo to przypuszczenie mego rozmówcy. Ale dumam dalej.

Udał się Panu wiersz.
Niepokoi „nielekko musi być żal mi pana ” i „On chyba był wypity”. Brutalne to trochę.
Zastanawiam się, czy wymienione przymioty i starania (warkocz, kuchnia, plewienie, mądrość czy dyplomy) dają bohaterce wiersza to, na co obiektywnie i subiektywnie zasługuje. Raczej w życiu takie proste zależności nie istnieją. A ciężar cnót może być trudny do udźwignięcia dla obu stron.

Z życzeniami powrotu do zdrowia
Fanaberka

Dziekuję bardzo za opinię, no i wysokuju acienku. Pozdrawiam.

Gdyby Bezet jeszcze raz przeczytał...

przyznam, że za prosty człowiek jestem na ten wiersz. Czy ktoś mógłby mnie naprowadzić, bo chyba mnie ominęło. Na przykład: czemu wielka litera ma Boga wskazywać?

No to jest moja osobista sprawa,.... Wiara, Wiedza. Ale to tylko wierszyk. Dz za czytanie. Pozdrowienia.

Panie Oskarze Dziki, naprawdę nie wiem jak w wierszu powiedzieć o Bogu.

Nie podoba mi się zamiana "rewiński' na "er" (brzmi raczej bufoniasto).
Początek zaciekawia, od powtórzonego warkocza wpadasz w doslowność monologu, czeko egzemplum jest cytata "a jak coś powie to siadać" - jak ten kolokwializm (sylogizm prostacki?) połaczyć np. z "gotowaniem wierszy"? Podobnie brzmi zamknięcie "żal mi pana" - dlaczego? Żeby podkreślić, że "nielekko musi być"? (mam poplakac od razu czy zaczekać? ;).
"On" w ten sposób byl dla mnie zupelnie nie do odczytania, mógl być Urzędnikiem Stanu C.
Troche chyba się popieprzyło - albo czyścisz tego 'sąsiada' z przegadywania i robisz z jego słów cos nieistniejącego (gotowanie warkocza), albo schodzisz na ziemię (więc On - po co?) i obyczaj dokumentujesz.
Wersja:
jak powie to

uniwersytety i jeszcze
On chyba wypity
do ślubu panie
wszystko w jednym
To tylko taka zabawa - przed snem ;)
dyg, dyg
b

Dzięki Romanie. Zadziwiasz mnie analizą. Wrócę do Rewińskiego w następnym. Pozdrawiam serdecznie.
P.S. No i masz zaległości.