* * * Bez tytułu

„Pan jest moim pasterzem”

Modlitwa bez prośby,
przyjęcie woli bez negacji.
Mowa z ciszą nad słowami.
Bez ja.
Z gestem i pokłonem.

Granice szukania i tożsamość pragnień.
Wędrówka i potrzeba obecności.

Idziemy, taka nasza rola.
Oby nie jak bezwolne bydło.
Czasami pod prąd.
Czasami w milionowym tłumie.
Proste wybory wymagają wiary,
z wątpliwości rafinują paliwo.
Z niepodzielną duszą, bywamy.

Wyrzekając się,
Krok za krokiem uwalniamy.
Nieobciążeni toczymy
się pod górę do jedności.
Bez siebie będziemy sobą.
Paradoks świętości.

„Wiedzie mnie po ścieżkach właściwych
przez wzgląd na swoją chwałę"

takież to toczenie
jakby się wlokło cieniem
jakby się stało a słońce
parzyło, takoż gorące
oznajmiam swoje zdanie
słów tyle w Twym wierszu - nie chce mi się zerkać na nie

z ukłonikiemi pozdórką MN

Zgadzam się z wymową utworu, ale trochę razi mnie oschłość wypowiedzi. Bierze się ona z bezosobowej formy zdań użytych do zakomunikowania treści. Osobowa forma wprowadziłaby więcej ciepła do tego wiersza... Dla przykładu, proszę porównać brzmienie zdań w formie pierwszoosobowej: "modlę się bez prośby / przyjmuję wolę bez negacji / mówię z ciszą w słowach / bez ja" albo "módlmy się bez próśb / przyjmujmy wolę bez negacji / mówmy z ciszą w słowach / bez ja"... Bezosobowość jest bezduszna, że tak powiem :)

wiersz nieco przegadany, niektóre zwroty wyświechtane / pretensjonalne
(vide: Mowa z ciszą w słowach.
Bez ja. )
No i podział na zdania + interpunkcja i urocza kropeczka na końcu.
Na nie.

pozdrawiam