z przyzwyczajenia

w moim kokonie
jestem zegarem
od rana
wymachuję wahadłem
wybijam z głowy
nawyki
układam w albumie

czasami w południe
zatańczę
albo o północy
postraszę sam siebie
zardzewiałymi wspomnieniami

kiedy jestem na spacerze
przyglądam się ludziom
jak patrzą na zegarki
biegną i budują swoje
szczerzą

wracam
tik tak tik tak tik tak…

Bardzo ciekawe spojrzenie, takie ''po kolei''Podoba się - myślę jednak,
że zegarki nadal będą robić to co robią, ale pomysł fajny:))))) EK

tiko-tako tiko-tak
w dyliżansie przez "Mony Mart" (jać - nie wiem jak się to pisze)

luksio miodzik
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Taaa... wszyscy jesteśmy zegarkami nawyków i przymusów biologicznych, jeśli tak rzec można. Bardzo jest mi bliskie takie odczuwanie wewnętrznego przepływu czasu, nieco innego dla każdego "zegarka".
A ja mam w zanadrzu inny wiersz zegarkowy - o budziku. Jest na ukończeniu, czeka w szufladzie na późniejsze, świeże spojrzenie i ostateczne doszlifowanie. Jest inny w nastroju: znerwicowany, krzykacki, nieugrzeczniony... Ale nie będę dalej uprzedzać faktów.
Pozdrawiam serdecznie.

No to czekam na ten wiersz niecierpliwie, dzięki za słowa, pozdrawiam.

Żem sobie wiersza przeczytał - można powiedziec - nareszcie.
Dobre, p. Stefan.
Pozdrawiam.