* * * Bez tytułu

Odpuścić, znaleźć sposób na zimno.
Dobrze kwiatuszku, wierzę, że mnie kochasz.
Kłamstwo jest zabawne, choć trochę gryzie.
Dzieciak śpi i nie wie, to moja jedyna rodzina.
Więc będę wierzył dalej w karkołomne kalambury.
Ekwilibrystyka słowna i poczucie brudu,
śnieg tego nie przykryje.
Niewiedza ma lepki smak, nieznany do czasu.
Więc ty nie wiesz, że ja wiem,
a ja rzygam podskórnie.
Chciałem uciec do prostoty, do zwyczajności.
Zostawiłem za sobą to, co zostawiłem.
Wywalczona perspektywa,
wypierdoliła się z łoskotem.

Szept uwiązł w zębach, obejdzie się.
Mechaniczne opowieści i brak puenty.
Ten tworek z nabazgranym uśmiechem,
dziwnie obco, znajomy.
Kłamstwo przybrane pozorem, wkurwia.
Nigdy taki nie byłem,
prostolinijność rozsypała się w prostactwo.
Nie wiem, ale kiedyś nie byłem.

To jest opowieść z nad szklanki,
z chwiejnego lotu otrząsam szkło.
Słowo zatkane kwaszonym ogórkiem,
wybrzmiałe z bełkotu nad dnem.
Macie racje mądrale, ale nie wrócę.
Po kacu wstanę i zaniecham.

bez komentarza

z ukłonikiem i pozdrówką MN

S.O.S !

Pzdr

bez tytułu, bez polotu, bez poezji;
bez komentarza;
J.S

Komentarz został usunięty