kiedyś

kiedyś nazywać nie mnie
będziesz umiał wzrok wbijać w ziemię
myśli jak piasek rozpraszać

zrani kwiat
rozkruszony w dłoni

ja będę wspomnieniem
ciszą
kamieniem

kiedyś nie mnie nazywać
będziesz umiał wzrok wbijać w ziemię
myśli jak piasek rozpraszać

zrani kwiat rozkruszony w dłoni
ja będę wspomnieniem
ciszą kamieniem

To tylko podszepty. Pozdrawiam.

Jeżeli przeczytac w ciszy i w spokoju - można popaśc w zadymę. A raczej w zadumę :)
"Kwiatu" bym nie łączył - akurat ta wersyfikacja nadaje odpowiedni ton. Ładne.
Pozdrawiam.

Eugen dobrze podszeptuje! cała pierwsza strofa bardzo niezręcznie napisana, proszę to
sobie na głos przeczytać, fatalnie brzmi. pozdry

Marlettko,
a jakby tak z tą pierwszą:

kiedyś nie mnie nazywać będziesz
wzrok wbijać w ziemię
myśli rozpraszać jak piasek

A ten kwiat ...?
tak się zastanawiam : - jaki kwiat rani
to przecież nie kwiat tylko pozostała część rośliny a więc pęd kwiatowy
z kolcami, łodyga etc

ale ładnie Ci to wyszło Marlettko.

PS. Najłatwiej grzebać komuś w wersach
co niniejszym pozwoliłem sobie:))

A ja to samo co w warsztacie.
Na tak.
Pozdrawiam

zrani kwiat
rozkruszony w dłoni

nastroiło mnie bardzo sentymentalnie.

słońca
/s

Piękny wiersz co tu dużo mówić
Pozdrawiam