* * *Bez tytułu

Tak, tak i znowu przeoczenie,
przez wzrok, przez perspektywę.
Zamglony pryzmat
okłamał matowym światłem.
Nie widziałem i uciekło, prawdziwie,
wróciło starym freskiem, czucie.
Synku, to nie tak i wina bezzwrotna,
Nie da się wyjść, bo krzywda twoja.
Pęknięcie przestrzeni czasem zarośnie.
Zostanę i przetrwamy.
Ale nie potrafię inaczej, zrozum.
Kalejdoskop jest szary, nie smaczny,
kaskadowo odarty łgarstwem.
Nie takie miało być to bycie.

Krążymy czasami nie dotykając istoty.
Proste sprawy, codzienne i oczywiste,
toniemy w bezradności kiedy się przewrócą.
Otrząsnąć się z tego jak pies z deszczu.
Uchwycić sens i wspiąć się jak po linie.
Tak synku, plecy mam proste,
nie zostawię w dłoniach zaniechanej pracy.
Może zamienię to w opowieść.

krążymy czasami nie dotykając

znowu przeoczenie
proste sprawy
pies z deszczu
twoja krzywda

z czasem zarośnie
pozostawiona w dłoniach

-----------
no pocięłam, mam nadziję, że obejdzie się bez krzyku;)

pozdrawiam
Lenka