* * * Bez tytułu

Niepewnie, ucząc się chodzić od nowa.
Stopami rozbijając szklistość bruku.
Takie to zmartwychwstanie jak i przeszłość,
kanciaste i niewprawne, bardzo wprost.

Panie i Panowie oto nawrócony,
nieważne na co i po co, liczy się fakt.
Motywacje przetkane cynizmem
kpią z was podskórnie, niezauważalnie.
Akt skruchy z aktem łaski,
zmięte razem podnoszą statystyki.

Niedrożna arteria przepychana frazesem
ma zanieść do zbawienia plątaniną rur.
Pierdolę, znowu popłynę pod prąd.
Macie rację esteci, to już samo dno.
Umierając zaocznie, można jeszcze pożyć.
Jak by nie było, jest jak jest.

To nie bunt, nawet nie sławetna sprawa smaku,
drobny dyskomfort, niesłyszalny zgrzyt.
Przepoczwarzanie wbrew aksjomatom.
Zmartwychwstanie na przestrzał koniunktury.
Zapłacę, bo jakże by inaczej.

Jak dla mnie bomba. Choć dużo tu tzw. 'trudnych słów', przez co wiersz staje się bardziej prozaiczny a nie poetycki. Pozdrawiam serdecznie.

Mnie się też podoba, razem z "trudnymi" słowami. W moim odczuciu one nie odbierają nic z poetyckości wiersza.