sezon

o zmierzchu z okien stacji widziałam plaże
rozścielone gładko jak małżeńskie łoża
wyrosłe z wieku bezimienne

małże w jasnych warkoczach wiru
chłonne nosicielki letnich strumyków
słonego mułu i przeczuć że nie ma
na co czekać w ciemności
kiedy nikt nie patrzy
rytuał przemiany piasku w perłę
kończy się ciałem

sezon niestrudzonych poławiaczy
muszelek

pan od geografii na zapleczu
zwija mapy obiecanych lądów
i żaden program żaden plan nas nie obejmie
jeżeli sami siebie nie ogarniemy nie pojmiemy

otoczak telefonu układa się w dłoni
jak wyłowiony kamień
którym można strącać lekkie gniazda
i który mógłby stać się węgielnym także

Dziękuję Państwu za pomoc i uwagi w warsztacie :-)
http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=55021#dol

Pan od geografi rzucał w nas kluczami w podstawowce - szkoda, ze wtedy komorek nie było :)
Niezły pomysł z tym zwijaniem map, ogólnie wiersz się czyta i się cieszy, że się go czyta. Dobra robota (jak to pisał pewien dyrektor)
Pozdrawiam

Tak, czyta się z zaciekawieniem, pozdrawiam, Stefan.

Dobry i wyrazisty ,lekko się czyta i z przyjemnością.
Pozdrawiam Waldemar

Też już gadałam i powtarzam,że nie zmieniłam zdania i
podoba mi się Twoje malowanie słowami:))) Pozdrawiam serdecznie. EK