Gościu...

Okiennicom jest
chyba do twarzy,
w tych spódnicach z malw
w rym zmalowanych.

Słowem strzechy dach
kryty ubogim,
ławka kleszczy się
między zwrotkami.

Dzikim winem tam
żerdzie obrosły,
w cieniach huśta się czas
na łańcuchach.

Bywa, zajrzy czyjś
wzrok zabłąkany,
utrudzony pod
lipą posłuchać.

ładny utwór, Alicjo. mnie się podoba,
a i uśmiech nawet się objawił w trakcie
czytania :)

serdecznie pozdrawiam.

Bardzo ładny Alu, aż się pohuśtałem, Stefan.

i ja poczułam się przez chwilę gościem - miło tu Alu
pozdrawiam serdecznie

Przyuważyłem tutaj dwie analogie - J. K. i A. M. (co ciekawsze, w tym drugim kontekście "strzechy" oznaczały chyba strych w dworku szlacheckim, a na pewno nie chaty chłopów, którzy niby mieli te Jego księgi czytać - ale to tylko ciekawostka nie związana z Utworem) i powtórzę ocenę J. Adamskiego właśnie o J. K - "pisał prosto, doskonale, a przy okazji był skromnym przyjacielem" (tak z pamięci, bo nie mam przy sobie tej książeczki "Konwersacje...").
Na plus.
Pozdrawiam.

Jakoś udało mi się tutaj zajrzeć "wzrokiem zbłąkanym" spojrzeć i .....
spodobało się, być miłym (mam nadzieję) gościem. Bardzo przyjemnie
się czytało. Pozdrawiam

Alicjo, nie wiem co Ty na to, ale jakbym jeszcze ja poprosiła o melduek..;))
Bardzo wdzięczny wiersz, pozdrawiam... :)

Jeśli Wam nie tłoczno i nie obco będzie mieszkać w zrymowanym domu, zapraszam chętnie :)

gościem być
czy mam wejść
czy usłyszę
ja "no gdzie"
z butami
się gramolisz
czekam czy
pozwolisz?
pozachwycać
małym nic
może to
"na wodę pic"


Pozdrawiam Jacek

Dzień dobry Jacku.

Widzę, że na bieżąco jesteś z moimi bazgrołami :)
Pozdrawiam z uśmiechem