Myślli moje

A ja modlić się nie umiem
tak na przekór wszystkim prawom
tylko w ciszy wiarę kąpię
co mnie czyni bardziej nagą

dziwna cisza delikatna
nieuchwytna inna taka
i roztapiam się w niej ginę
bo jej wnętrze jak Itaka

tam się w ćmę zamienić mogę
która wspina się do światła
w tle oddechu nikim jestem
będąc częścią tego świata

widzę noce rozespane
na okrętach próśb płynące
wielkie żagle z tęsknot tkane
na jeziorach łez gorących

widzę gwiazdy w tych jeziorach
które w smutne patrzą lustra
bo choć jasne nie rozświetlą
gdy je dzieli od nas próżnia

ale czuję też milczenie
które rozpacz mroku wchłania
żeby w złocie oddać miłość
porannego zmartwychwstania

ja się modlić nie potrafię
tylko patrzeć patrzeć umiem
wiem że Jesteś czuję przecież
chociaż w pełni nie rozumiem

pozwól proszę zostać dzieckiem
i jak dziecko zbierać myśli
żebym mogła pod Twe stopy
dywan rzucić z kwiatów wiśni

przyznam, ze poczatek taki sobie, ale w miare czytania cos peka i jest chec by dobrnac do konca....ogolnie przemowilo...jest mysl...serdecznosci ;)

Cieszę się, że Ci się spodobał. Napisałam go właściwie pod wpływem komentarza amarezzo do wiersza Waldemara Talara "Na modlitwy i prośby". Po prostu nasunęła mi się tka refleksja :-). Anna