doniesienie

nieświadome swojego znaczenia,
bardzo chciały czymkolwiek się zająć,
zwykłych trafów już było miliardy
głupio samym, że bąki zbijają

więc jak mopsy się wszystkie nudziły,
jakiś siedział na dachu z cegłówką,
marząc walnąć by w łeb choć jednemu
no i zrównać go z ziemią na równo

inny leżał gdzieś sobie wygodnie
w nowej dziurze za rogiem ulicy,
przecież ona się po coś zrobiła
no i czeka, bo w ciemię nie bity

i logiki nie znajdę w tym chyba,
muszę oddać, bo będą zrażone,
bywa czeka, a miejsca nie zdradzę
gdzieś na kogoś to pewne, z milionem

wszystkie fuksy i sploty wydarzeń
konferencję zwołały, naradę,
więc donoszę, że wniosek spisałam,
a znalazłam się tam przez przypadek

Personifikacja ślepego losu. Całkiem ciekawe i zabawne, chociaż może niekoniecznie dla tych, którym cegłówka na łeb spadnie.
Podobało się :)

dobra bajka. szkoda tylko, że tych trafów tak mało ;).

Pomysłowo Alu, pozdrawiam.

dobry, bardzo dobry wiersz - podziwiam talent :)
niestety, ale zbyt duży margines swobody pozostawiamy przypadkom i ślepym trafom
gratuluję zmysłu obserwacji i umiejętności opisu tegoż
**
ten przypadek to nie był przypadek
żeś w logikę świadomie wdepnęła
duch przesądów bezbarwnych komórek
wyszukuje podatnych na temat

precyzyjnie wybiera ofiary
pośród zdanych na łaskę i werdykt
traf za trafem a potem szlag trafia
te na dzisiaj na jutro na kiedyś

dzień dobry :)