daleko do rana

nad ranem możemy włóczyć się
po spelunkach nocnych barach
nie myśląc o tym gdzie
najciemniejsze miejsca ukryte

kołyszą metalowe stoliki
obite ściany przydymionym
wzrokiem spogląda barmanka
sącząc drinka w rytm przeboju

zabłąkane potrawy na złączonych
stolikach bywalców tabuny
przytłoczone kodowaną rozmową
oznajmiają musimy zamykać

już widziałam ten wiersz
i nawet wrócił
brawo
pozdrawiam ciepło

Lubię w taki sposób spędzać taki czas. Więc jestem na tak. Pozdrawiam.

Pierwsza i końcówka mnie się najbardziej widzą, w środku ta barmanka wyszła bardzo sentymentalnie, żeby nie powiedzieć - tandetnie, do tego jeszcze ten przebój;) Ale całość i tak jest po stronie plusów;) Pozdrawiam

Tomaszu!
Jesteś u mnie zawsze mile widziany:)
Słońca.

Judyt!
Hej!;))))

Czasami trzeba zamknąć i czekać cierpliwie na kolejne rozkosze nocnego życia ;) Melancholijnie brzmi. Tak niepokojąco :)
+

Pancuś

Mi również wiersz przypadł do gustu
zwrotki bardzo przyjemnie się czyta
szczególnie pierwszą i ostatnią.
pozdrawiam ciepło. Pa

Oj, już go czytałam i mogę powtórzyć, że "kilmatycznie" wyszło, a barmanka
jest ok.+++Pozdrawiam poświątecznie:))) EK

I nawet o czymś tak przyziemnym można tak pięknie pisać.
Pozdrawiam