****

I nic że nie po równo nogi wszystkim dane
z piętami gładkimi jak dziecinna piąstka
że zginać się nie chcą chociaż ledwie wczoraj
pokonały przecież cztery duże schody

że popatrzeć z góry nie da się na mrówki
kiedy wokół widać równe brzegi nieba
a przecież mówili że to świat się zmienia
a to tylko ciała różne perspektywy

że ze świtu na świt słońce jakby bledsze
gasi lampki w oczach zamiast je zapalać
i że ptaki ciszej z dnia na dzień śpiewają
bo uszy nie słyszą że pora umierać

dawny atłas skóry jak zniszczona mapa
coraz więcej ścieżek ze sobą krzyżując
maluje wciąż obraz wszystkich dni minionych
z mimiki i gestów odczytując przyszłość

nic że nie po równo dane żyć umierać
kiedy palce drobne jak wierzbowe witki
jeszcze chcą rozdawać dotyk drżący wiatrem
który czas z zegara tak jak szyszki strąca

Jestem bardzo wzruszona. Dużo ostatnio myślę o tym czasie, do którego mi bliżej niż dalej. Jedno jest pewne: niezależnie w jakim stanie człowiek dotrze do tego etapu życia - chce czuć, chce być jak wszyscy inni. Mam nadzieję, że nie uprościłam zbyt mocno.

lubie twoje wiersze anno:):)

Póki jeszcze dane mi używać palców, dłoni, rąk to niech tą wzruszoną ciszę po przeczytaniu przerwą dla Ciebie Anno.

Pozdrawiam.

smutno mi, Boże.
ale tak miało być :)
dobry wiersz.
pozdrawiam.

Dziękuję za komentarze. Wiem, że daleko mi jeszcze do poezji, ale cieszę się, że wiersz się spodobał. anna

Spodziewałam się, że wiersz się nie spodoba, bo to pierwszy jaki napisałam bez rymów. Czyli w formie całkiem dla mnie nowej. W takim razie bardzo się cieszę. anna