Tęsknota

Nie zaglądaj w szare okna moich oczu
kiedy z deszczem wypłakując słabość chwili
przemoknięta wypatruję na chodnikach
śladów zimy

która dotnie pejzaż smutny pojesienny
kryształową delikatną ścieżką palców
i przemieni tak jak malarz martwe płótno
w obraz parku

daj odpocząć na alejkach pełnych liści
które dla nas ktoś w witrażach zaczarował
i odnaleźć nieskończone źródło ciszy
i w nim schować

nie pytając dajesz więcej niż potrzeba
tylko oddech zdradza myślom że tu jesteś
które przystań tak jak statki odnajdują
w twoim swetrze

między nami trochę światła i przestrzeni
w bladej szybie z której czytać można wiersze
gdy oddaje z wczesnym świtem spokój zimy
w nasze ręce

sądzę że może być pięknie gdyby nieco poprawić rytmikę. Ponadto albo okna albo oczu - dopowiedzenie przeszkadza w odbiorze. jest też kilka dobrych ale i słabych momentów. mały retusz i będzie doskonale :) pozdrawiam

Dziękuję marti. Wprowadziłam drobne poprawki. Z pewnością jeszcze poprawię, bo za każdym razem kiedy czytam ten wiersz jeszcze się o coś potykam. Ale cieszę się z twojego komentarza, bo mobilizuje mnie do poprawienia tekstu. Anna

anno, bardzo ciepły, liryczny, podoba sie,

ale..
daj odpocząć na alejkach pełnych liści
które dla nas ktoś w witrażach zaczarował
i odnaleźć nieskończone źródło ciszy
w nim się schować--- (tutaj tak bym)
pozdrawiam ciepło i zabieram