znasz

znasz li ten ból miłości do końca niespełnionej
której nigdy barwami nie przywita dzionek
nie zatrzymają ręce choć otwarte na oścież
a z ust nie wyleją się pocałunki słodkie
ramiona nie ogarną powszednich chwil miliony
oczy mogłyby płonąć lecz są przygaszone

stłamszone codziennością co z powiek polot zżera
duchem zobojętniałym gdyż pcha ciężki kierat
z płomienia namiętności tylko żar w sercach został
i w każdy długi wieczór rysuje twą postać
idącą morską plażą szczęściem malowana twarz
ból miłości niespełnionej do końca - taki znasz

No, Jacku, poruszyłeś mnie głęboko,
można i tak pięknie i tak mocno dojrzale
pisać wiersze o miłości?
Oj przypomniałeś mi, przypomniałeś,
aż się łza w oku..! Niespełnione
są najpiękniejsze!
Serdeczności
- baba

Może przesłanie trochę za bardzo wprost. Poza tym, w dwóch pierwszych wersach niekoniecznie podobają mi się archaizmy, zdrobnienia...
Ale odbiór całości pozytywny.
Pozdrawiam

niespełniona miłość
jest jak w gradle ość(-:

trochu ckliwy ten wiersz, a przez zrobnienia, można by go wierszykiem nazwać
pozdrawiam

o, to, to! khe, khe... ;)


Old school Jacku. Niszowo;) Ale stylizacja przedniej próby,
tym bardziej, że żywa, z domieszką twojego talentu.

wzruszjący wiersz o niespełnionej miłości,
czasami nagle przez los przerwanej -
wzruszył i poruszył na nowo przeszłe...

serdecznie pozdrawiam
-teresa

a ja się zatrzymałem na słodkich pocałunkach
i nie wiem co dalej
przepraszam ale nie mogę się skupić
choć wierzę że dobre
rozpraszają mnie te kłamstewka prawdziwe

kłaniam czuprynę

Co Wy, poeci, macie z tym "lecz"? Na co dzień nigdzie nie słyszę tego słowa. Ino wejdę tu zaraz "lecz, lecz, lecz" albo "jednakże" i "aczkolwiek". Nie przesadzajcie z tym kwiecistym językiem, bo to żałośnie wygląda. Taka poza.

A wiersz - nudny jak flaki z olejem. Archaizmy są fajne, jeśli umie się je użyć z polotem. Zresztą - nawet nie wiem, po co ktoś miałby używać archaizmy, nie tworząc czegoś kpiarskiego, dowciapnego, czy czegoś w ten deseń. Może mi Autor to wyjaśnić, po co te archaizmy?

Przez ten tekst trudno przebrnąć.

Pozdrawiam serdecznie.

Chociaż chciałbym napisać coś dobrego o "Jacku", bo przecież o nim nie da się nic złego powiedzieć, to jednak tym razem stawiam minus.
Cieżko się czyta taki przeplataniec 13-to i 14-to zgłoskowca, bo nie da się, a nawet niemożliwe jest zachowanie rytmu w wierszu. Może nie było zamysłem autora takiego rytmu wprowadzać, ale suma sumarum wytworzył się połamaniec.
Czyżbyś jednak, Jacku, czasami aby nie poeksperymentował sobie w tym wierszu tymi długimi strofami?
Próbowac warto... Pozdrawiam Piast

Nie zwracaju uwagi Piaście tylko na budowę wiersz. ale przede wszystkim na treść. Nic ci nie przypomina ?

to miłe jeśli Ciebie Babo poruszyłem ale już nie płacz bo tu idzie o miłość niespełnioną do końca
Ta miłość spłonęła namiętnością i tylko żar pozostał.
:))
Pozdrawiam Jacek

Nie łapie archaizmów
Nasz li - czy znasz pamiętam jak Jerzy Waldorff namawiał do stosowania tego pięknego polskiego zwrotu, a dzionek to chyba w zeszłym roku słyszałem w łowickim powiecie.
Pozdrawiam

czy ckliwy - tęsknota
miłość peela miała swoje spełnienia

pozdrawiam

o, to, to! khe, khe... ;)


Old school Jacku. Niszowo;) Ale stylizacja przedniej próby,
tym bardziej, że żywa, z domieszką twojego talentu.

próbuje różnych form a miłość jak wyżej dawno spełniona
tu idzie o spełnioną do końca
pozdrawiam

wiersz nie jest o miłości spełnionej ale niespełnionej do końca
to co innego
serdecznie pozdrawiam

ach te "kłamstewka prawdziwe"
może o to idzie
pozdrawiam

po komentarzach widać jak wiersz przynudza - taki oczywisty
co do archaizmów to ich tu nie widzę
a gdyby napisać sześć strof po cztery wersy w układzie 7/6/7/6
byłoby lepiej
serdecznie pozdrawiam

Jak czytasz to zauważyłeś cały czas nowe formy
rajcują mnie długie wersy powyżej 12 sylab a zwłaszcza z rymem wewnętrznym ale tu sobie darowałem
Pozdrawiam Jacek

Tak, chyba za bardzo się podekscytowałem, że mogę napisac komuś, kto lepiej włada piórem, kilka słów krytyki i napisałem bzdurę o archaizmach. Taki żałosny ze mnie typ.

Ściśle rzecz biorąc, szło mi o to, że ta partykuła ("li") jest nieużywana. A już na pewno nie w mowie potocznej (zresztą w literaturze współczesnej też tego słowa nie znajduję). Pan może twierdzić, że robię halo o dwe litery. Możliwe. Dla mnie jednak wszystko musi mieć swoje uzasadnienie, a zwłaszcza rzecz, która w jakiś sposób odbiega od reszty tekstu. Ja rozumiem, że tu chodziło o zachowanie pewnej ilości sylab (to znaczy, zgaduję, że o to idzie, bo fatygował się i liczył nie mam zamiaru). Co mogę dodać? Mogę jedynie powiedzieć, że tę partykułę zapisuję się - o ile mi wiadomo - razem ze slowem ją poprzedzającym (możliwe, że między słowem a tą partykułą stawia się dywiz; a może obie wersje są dopuszczalne). W każdym razie nie przypominam sobie, żebym widział gdzię tę partukułę pisaną samodzielnie (ptroszę to sprawdzić, choćby z ciekawości).

Tyle ode mnie. Krytykiem nie jestem. Po prostu informuję, że mnie wiersz wynudził. Co Pan zrobi z tą informacją, to już mnie nie obchodzi ;)

Pozdrawiam.

co do "li" - ja natomiast się natknąłem i to nie raz, na ten dodatek słowny -
zarówno w literaturze jak i mowie potocznej. Najczęściej chyba jednak "li"
sąsiaduje z "tylko" - "li tylko..." W klasyce jest tego pełno - chociażby w
Dostojewskim czy Prouscie... ale jaką spełnia funkcję "li" - niech mądrzejsi
wyjaśnią - intuicyjnie mogę tylko przypuszczać, że ów dodatek ma podkreślać
wyraz który poprzedza, wskazywać jego wyjątkowość i chyba w ogóle wskazywać.
Panie Jacku - może Pan więcej wie na ten temat. Jeśli tak, to bardzo proszę.

kłaniam się