rodzicom

gdzie omszałe progi i dymy leniwe,
gdzie warkocze plotą bajdy i androny
wierzbom rosochatym, tli się w kartofliskach,
zmarznięty słonecznik na złoty podpłomyk

modre, kryte strzechą, podparte malwami
jak sny się pośpiły w zapieckach wspomnienia
jedna łza daremna, omsknęła o pejzaż
załkała cichutko jak stareńki miedziak

No, w końcu Alicja się przełamała,
wypuściła wierszyk, jak to ona
- dość zawiły, w archaizmy umotany
i co dziwniejsze, wierszyk nierymowany.

Czyżby to zdarzenie w poezji ,
równe anomaliom pogody?
Czy też sprytna prowokacja?
Ano, czas pokaże!

Ja znowu w rozterce.
Cieszyć się, czy smucić?
Bo lubiłem jej rymowanki.
Dla wyjaśnienia sytuacji,
chyba strzelimy po kielichu
- mopanku.

Pozdrawiam. M

Bardzo mi się podoba pierwsza zwrotka, zwłaszcza wers trzeci i czwarty.
Dwa ostatnie wersy - jak na moje oko - za ckliwe. Może za mało współczesne słownictwo - biorąc pod uwagę dedykację. Rodzice mają po sto lat? omsknęła, załkała, stareńki - strasznie to rzewne.
A w ogóle to OK.

Są rymy :-)

Jest rymowany :)

Pozdrawiam milusio

Fanaberciu,
Zainspirował mnie wiersz. Nie wiem ile ma lat ten obrazek, wszystko jedno, wydał mi się cudny.
Pozdrawiam serdecznie :)

rozsnuł się dym po kartoflisku
mgła zaciągnęła oczy
odpłynęły gdzieś podpłomyki
listopad rosochaty do portu się wtoczył

pozdrawiam ciepło ze wzruszeniem- Aliss

rozczulające te podpłomyki, wierzby i słoneczniki

Alu
wszystko byłoby super
gdyby nie ten miedziak łkający łzą
ale w poezji miedziakowi wszystko wolno zwłaszcza stareńkiemu miedziakowi
on tu jest jako symbol

serdecznie pozdrawiam Jacek

Bingo Jacku!
Nic nie odkupisz za łzy, a już na pewno tamtego czasu i młodości.
Można je tylko pozawijać w chusteczkę, jak zdewaluowane miedziane pieniążki, ale nie jednorazową, bo ta mi nie pasuje do klimatu, tylko taką babciną z prawdziwą koronką.

Pozdrawiam, Jacku :)

ładnie :)

dziękuję za :)

Dzięki :)

ładna dziewuszka :)

ładna dziewuszka :)

dziewuszkę widziałem kilka razy - to fakt jest ładna

Witaj Alicjo - czytając ten wiersz wracamy tam gdzie
najpiękniej, czyli do domu rodziców - bardzo wzruszający
i zarazem ciepły - piękny opis czegoś co bardzo wzniosłe.
A ten miedziak to piękna sprawa, bo przypomniał mi
hasło konkursowe w którym napisałem :

Miedziak dla dzieci
nawet malutki
zagoi ich smutki

Chodziło o zbiórkę pieniążków dla głodujących dzieci w Afryce.
miłego życzę

Alu :) oczywiscie ze sa rymy i to cudne:):)jak i wiersz:)pozdr.

taki ciepły, taki Twój, Czarodziejko z Alicjowej Krainy :))

A ja zbieram od lat monety, nie jako wytrawny numizmatyk, ale właśnie
tak, na pamiątkę, świadczą o przeszłości. Autorytatywnie stwierdzam,
że miedziaki - mogą i czasem płaczą!
Kocham malwy, słoneczniki i kartofliska, a jako baba z izby, od czasu do czasu
budzę "w zapieckach wspomnienia".
Myślę, że takie wiersze, również są potrzebne ludziom, mnie - bardzo,
więc pisz, proszę Autorko, Poetko znana i ceniona, również takie które
budzą tęsknotę rzewną.
Przyłączam się do pochwał, ślę pozdrowienia
rozrzewniona
- baba

Miło Cię widzieć, Waldemarze

:) Serdecznie