Przepis

piosneczka wiedźmy Oxyvii

Dziesięć uncji tolerancji,
ciut winnego kwasu,
liść goryczki, kwiat szarmancji
z czułością do smaku,

szczypta cukru, deczko soli,
sto karatów złości,
łyżka pieprzu też przystoi
w sosie niewinności,

z namiętnością garść empatii,
kielich szczęścia drżący,
zagotować, zapiec, zakryć,
dusić w żarze żądzy.

Gdy do serca przywrze węgiel
przypalonych uczuć,
dopiec ogniem, zedrzeć śniegiem
lub garnek wyrzucić.

Dodaj, proszę lubczyku, ziół prowansaldzkich i koronkę kalafiora - zamąć, proszę czosnkiem dla duchowej niepoznaki, sypnij dowcipem, zapraw anegdotą o jasnolicych i zepsutych brunetach, a wtedy i ja to łyknę ;)

- masz gadanę, pozdrawiam :)
kasia

podoba mi się, przypomina scenę z Makbeta (chyba Polańskiego), kiedy czarownica warzy losy w wielkiej kadzi. Żaby, serca, inne paskudztwa. Z tym, że tutaj nieco subtelniejsze przyprawy, cel też jakby inny.
Jakieś usidlenie wyczuwam ;)
W ostatnim wersie gara bym się pozbył na dobre. Zawartość przecież najważniejsza;

Gdy do serca przywrze węgiel
przypalonych uczuć,
dopiec ogniem, zedrzeć śniegiem
a garnek wyrzucić.

Pozdrawiam.

Dzięki za podpowiedź. Widzę, żeśmy obie czarownice. ;-)

No przeca właśnie tak jest! - spalonego gara trza się pozbyć. Tyle, że zawartość bez gara się nie ostanie - rymnie na ziemię i będzie po wszystkim.

I ja pozdrawiam z sercem (bom jeszcze nie wyrzuciła).
Oxy. :-)

proszę, czarowne, a nie skojarzyło się harrym potterem (to dlaczego ja o nim tutaj?:)))
ujęło mnie bezbłędne i twórcze poruszanie się po krainie miar i wag. trochę brak zazdrości w tej zupie (nic nie poradzę - lubię chilli:). ładna piosnka, nuci się...
Pozdrawiam
Adam

Drax jak zwykle w pierwszej kolejności zwraca uwagę na rym - mało kto chce jeszcze dziś rymować - stwierdza z żalem ;) A te tutaj całkiem udane są. W ogóle podoba mi się ten Twój przepis, mościa Oxyvio. Obyś tylko nic nie przypaliła. Tego życzę

i pozdrawiam ;)
Drax

Mnie się też bardzo podoba, sympatyczny wiersz, z pomysłem...!

(...)"Gdy do serca przywrze węgiel
przypalonych uczuć,
dopiec ogniem, zedrzeć śniegiem
lub garnek wyrzucić" . . . . :))

Pozdrawiam... :)

- garniec zostawić, wyszorować
zawartość wyrzucić !
nawet jak to był marce-pan
:)))

podoba się, bardzo.

nie zapomnij dodać
liść piołunu, garść lukrecji i szczawik zajęczy
serce w sieć wciśnięte mocnych nici pajęczych

Oxywio ,świetnie sobie poradziłaś hehe
super wiersz z jajem i pomysłem
cmoook

nono i hoho.
a ja bym może:

Gdy do serca przywrze węgiel
przypalonych uczuć,
żywiej dopiec, śniegiem natrzeć
i co na dnie - z sagana wyrzucić.


bo tak mi sie wydaje , że garnka szkoda:)) tłuczmy raczej talerze!!
ale fajny bardzo.
pozdrawiam
Bo

Zazdrości nie brak - mieści się w złości, a jej tutaj dodałam dość dużo. ;-)
Zawsze "kto się lubi, ten się czubi" - im silniej ludzie związani uczuciowo, tym mocniej się ranią, a także i zazdroszczą siebie nawzajem (jakby to sens jakiś miało). :-)))
Dziękuję za miły koment.

Dziękuję, Draxie. Lubię rymy, rytm i melodię języka, rymowane wiersze zawsze robiły na mnie o wiele silniejsze wrażenie niż białe (ogólnie, poza wyjątkami).
Ja również nie życzę nikomu takich przypaleń, jak w wierszu.
Pozdrawiam. :-)

Dziękuję serdecznie, Nato! :-)))

Też jestem za, nie lubię marnotrawstwa ;-) , ale czasami się nie da doszorować... i zostaje już tylko puste życie bez serca. :-(
Dziękuję, cieszę się, bardzo. :-)))

O, witam następną Czarownicę! Widzę, że nas tu starczy na dobry sabat! ;-)))
Dziękuję, droga Saszko!
Cmoook!

Pewnie! Dopóki się tylko da, nie wyrzucajmy serc na śmietnik! Dopóki tylko są jeszcze zdatne do użytku. :-)
A co do tłuczenia talerzy, czytałam artykuł o tym, że najzdrowsze są te związki międzyludzkie, w których jest dużo kłótni i krzyku. Bo tam ludzie są otwarci, potrafią wyładowywać napięcia, kiedy jeszcze nie jest za późno i nie przywrą one do serc na amen. :-) Natomiast w takich związkach, gdzie ludzie tłumią złe uczucia, nie mówią o nich, gdzie robią sobie wzajemnie tzw. "ciche dni" na obrażanie się - tam wreszcie dochodzi do wybuchu tak silnego, że niszczy wszystko z fundamentami.
Nie bójmy się więc kłótni, bo to zdrowe i wskazane zjawisko! To właśnie jest "szorowanie przypalonych saganów"! :-)
Dziękuję, Bo, i pozdrawiam.

prawdziwa wiedźma
bardzo lubię taką poezję
szkoda że nie w Z
daję +++ :)

Pozdrawiam Jacek

Jacku, bardzo Ci dziękuję za miłe słowa i plusy. :-)
Z Zetki awansowałam do Petki i muszę powiedzieć, że bardzo mi tu dobrze: nikt mnie nie niszczy, nikt mi nie dokucza, nie ubliża, nie próbuje wygryźć, wszyscy są kulturalni, mili, sympatyczni - także wtedy, kiedy mi dają rady i robią krytyczne uwagi (za co jestem bardzo wdzięczna, bo już niejedna uwaga mi się tu przydała). Kulturalnie i kulturowo Petka stoi dużo wyżej niż Zetka.
Pozdrawiam serdecznie. :-)

Oxyvvvio droga, dla mnie ma to swój niezaprzeczalny wdzięk, urok oraz czar w więcej niż jednym znaczeniu, ale wiersz pozostaje dla mnie rymowanko-wyliczanką. da się mu też odmówić oryginalności (przywołując choćby HAYQową scenę z Makbeta bądź wróżkochrzestnową ze Shreka).

mimo tego zarzutu, podoba mi się jednak chyba ;))

pozdrówki.