czy to możliwe?

czystość zachować źródlanej wody
przejrzystość lustra tego z kryształu
blaskiem miłości swą duszę obmyć
dać radość innym to nie jest mało

otulić ciepłem jak letnie słońce
koić emocje chłodnym zefirem
czasem być bluszczem z milionem pnączy
chroniącym drzewo w krytycznej chwili

zawsze mieć w sercu spojrzenie świeże
i siać optymizm z każdym oddechem
jakże mi ciężko żyć w takiej wierze
gdyż jestem tylko lub aż człowiekiem

i oto jest poezja!
pozdrawki
Jagoda

Tak, poezja dobrych życzeń - ujmuje pokora, wypływająca ze świadomości niedoskonalości owego człowieczeństwa - idyllistycznie, a czy nierealnie?
Trzeba próbować.

pozdrawiam :)
kasia

Pamiętam z Warsztatu.
Pięknie...
Serdecznie pozdrawiam :)

Jacku, wiersz liryczny,porządny warsztat, piękne rymy, bardzo prawdziwy,
ściskam

Zgadzam się z Zosią, że w 1-szej strofie jest kilka wyraźnych "wypełniaczy". Można je usunąć bez szkody dla rytmu, a nawet - uważam - z korzyścią:

czystość zachować źródlanej wody
przejrzystość lustra z kryształu
blaskiem miłości duszę obmyć
dać radość innym to nie mało

Czy nie lepiej?
I jeszcze jedno: "tłumić emocje" - to mnie jakoś kłuje. Dlaczego tłumić emocje? One są potrzebne, są istotą naszego człowieczeństwa, osobowości. Nawet jeśli są "złe", czyli jeśli jest to smutek, złość, strach - to też są potrzebne. Zmieniłabym słowo "tłumić", bo tłumienie emocji na pewno nie jest zdrowe. Może: "chłodzić emocje zimnym zefirem"? Ale to też niezupełnie to. A może: "koić emocje chłodnym zefirem"? Wtedy w domyśle rozumie się, że chodzi tylko o te "złe" emocje, bo kojenie odnosi się wyłącznie do nieprzyjemnych uczuć i doznań.

Wiersz jest szalenie sympatyczny i ciepły. Przy tym melodyjny i śpiewny, jak to u Ciebie. Podoba mi się.