Żywot huraganu

Hej, runął halny wietrzną lawiną
ze szczytów Tater ku dolinom,
siklawą prysnął, sosną cisnął,
jak oszalały strach!

Hej, gdy przewieje na wskroś człowieka,
to dusza z wichrem mu ucieka,
wiatr nerwy szarpie jak na harfie,
dygotem bólu drga!

Hej, pędzi oślep, huczy równiną,
rozjarza obłęd, co już minął,
ryczy ponuro ponad chmurą,
jękiem granitu gra!

Hej, kiedy wpadnie dziki do morza,
gdy wciągnie fale w dyszne nozdrza,
jak tabun koni - nim utonie,
rozbucha żywy sztorm!

Hej, ta bujawa wichru i wody,
zerwanie duchów z pęt przyrody,
duszę zapieni, krew utleni,
serce rozhuśta w dzwon!

Wspaniale odmalowane górskie klimaty. Wiersz nie tylko płynie w czytaniu, ale się w nim czuje żywioły, gna się z wiatrem...hej, kędyś po halach. Przypomniał mi przeżycia związane z powodzią w górach...cudem przeżyliśmy.
Bardzo ładny wiersz, Oxyvio.
Serdecznie pozdrawiam :-)

niech dzwoni dzwoni...

czytałem pięć razy, pięć razy się podobało.

pozdrawiam.

"Hej, ukołysoł (mnie) wiater"! Mimo, że halny,
szkód nie poskąpi; to w Twoim wierszu Oxyvio,
rymami mnie rozkołysał.
Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam serdecznie
- baba

Tereso, Almare, Babo - serdecznie Wam dziękuję za pochwały i ogromnie się cieszę, że Wam się wierszyn podoba! :-)))

ciekawe owe górskie klimaty, a wiersz no cóż mogę powiedzieć -- z klasą

pozdrawiam

bestia

Bardziej na pieśń, co nie zmienia faktu, że poczytałam sobie...
pozdrawiam :)
kasia

p.s.
i u mnie dziś wieje brrrr

a mnie się podoba, ale nie podoba :)
Czyli: jestem pod wrażeniem warsztatu i fantastycznie się to czyta
ale po prostu nie lubię takiej estetyki.
Jednak uważam że wszelkie pochwały są zasłużone.
Pozdrawiam
Adam

niedotleniony - heeeej!
:)
J.S

lubię wiatr, chociaż mnie dziś przewiało. sprawdziłam później, czy mam duszę gdzieś w pobliżu, zameldowała, że jest, ale schowała się głęboko i wyjść nie chce (przyszło do mnie właśnie skojarzenie z Duszą Pana Cogito Herberta ;)). wiersz podoba mi się jako wieczny (swoją drogą, brzmi makabrycznie - ospa wieczna np. ;))

i wszystko odnalazłam w tym wierszu, rytm, pęd, jęk, cwał, słowem to jest baaaarrrdzo dobry (dla mnie) wiersz
macham Joasiu!

Ja też kiedyś przeżyłam powódź w górach. Niewyobrażalna potęga żywiołu! Kiedy po wszystkim (po trzech dniach bezradnego siedzenia w domu na kanapie) zobaczyłam, co się stało i jakie olbrzymie sterty głazów ta powódź zniosła i osadziła na całej długości swojej drogi przez wiele kilometrów, to po prostu oniemiałam z wrażenia. Matko, dobrze, że nas wtedy nie było na drodze tego kataklizmu!
Żywioły są tyleż piękne, co straszne. Jak życie.

Pięć razy, Andrzeju? Jakże mi miło! :-)

Już dziękowałam za pochwałę, teraz dodam, że owszem - szkód nie poskąpi, i to nie byle jakich! Ale świat bez żywiołów nie byłby tak wspaniały i fascynujący. Jak ludzie.

Bardzo Ci dziękuję, Bestio. :-)

Wieje, bo idzie wiosna - i właśnie się zaczynają takie huragany, o jakich tu mowa. U mnie też wieje na równinie, że głowy urywa!...
Może być pieśń góralska, o to chodziło w stylizacji. Fajnie, że poczytałaś. Dzięki za odwiedziny i koment.
Pozdrawiam również. :-)

Dziękuję, Adamie. Nie musisz lubić takiej estetyki czy poetyki jak ja. Ale miło, że wpadłeś tu i przeczytałeś.
Pozdrawiam również.

Pozdrowieństwa od równie (lub bardziej) niedotlenionej! Heeej!
Trza w góry, zanim upoły złapiom! :-)

Rachel, dzięki za piękny, poetycki koment.
O to chodziło, żeby było trochę makabrycznie. Wszakże ten huragan wszystko niszczy, nawet samego siebie w końcu. Jest destrukcyjny i autodestrukcyjny. Takie są żywioły i... ludzie.
Dobrze, że odnalazłaś swoją duszę. :-)

Baaarrrdzo się cieszę, kochane Skrzydełko! Macham również z dusznej, choć wietrznej Wawy.