Ulica marzycieli

„Wszystkie opowiadania traktują w gruncie rzeczy o miłości” - Robert McLiam Wilson.


Na murze Peace Line rozbryzgane twarze wyglądają
nieapetycznie. Usta zaciśnięte w pocałunku jak u masek
wylewają świst wiatru na niekończącym się balu
dance macabre. Udawanie cywilizacji zaczyna się dopiero na Poetry Street,
gdzie niejaki Jack konsumuje nagość Mary
czule rozrywaną przez eksplozje w centrum Belfastu.

Wybuchające bomby są świadome tego, że nie oddychają.
Mimo to delikatnie liżą rozerwane korpusy, do których nie tak dawno
tuliły twarze dzieci cierpiące na ciszę. Subtelny śpiew syreny
oznajmia przyjazd karetki wiozącej ulgę dla budynków
przesiąkniętych zawiesiną krótkiego krzyku zmieszanego ze śniadą cerą.

Belfast, ten kruchy organizm złożony z domów, dróg i parkingów
przypomina konglomerat ciał wrośnięty między łyse wzgórza.
Zwłoki walają się po nim niczym przecenione owoce, a niejaki Jack
kupuje bukiet tulipanów nagiej Mary.

rzeczywiście, interesujący to dobre określenie.
zaciekawia, zmusza do poszukiwania. otwiera furtki.

zastanawiająca miejska inspiracja, ujęta w oryginalny
sposób.

pozdr. a