Słowik i bez

cichutko się budzi ranek majowy
za oknem staruszek bez ogrodowy
tęcza mu promykiem przybrała głowę
a on się wystroił w kwiecie liliowe

Pośród gałązek z patyczków i piórek
gniazdo zbudował słowik trubadurek
który pokochał starego bzu dusze
chcąc mu dostarczyć na starość wzruszeń

Codziennie go leczył swoim śpiewaniem
bez się roztkliwiał na to niesłychanie
zapachem swoim pieścił wciąż słowika
i z tego powstała liryczna epika

Która nam dokładnie miłość obrazuje
rozpoznasz ją łatwo bo serce to czuje
wszystko na tej ziemi tak poukładane
Byś rozróżnił znaki od Boga ci dane

Gdy piszę wiersz, to często zakładam, bądź zastanawiam się do kogo chciałabym go skierować? Do dzieci, młodzieży, czy może do dorosłych? Tutaj zastanawiam się do kogo mógłby być skierowany ten utwór? Do dzieci? Za trudny. Do dorosłych? Za dziecinny. Myślę jednak, że do poezji dziecięcej mu bliżej, ttylko potrzeba mu jeszcze sporo ogłady :-).
Pozdrawiam.

nie idealny..ale bardzo ładny, pierwsza zwrotka najbardziej mi się podoba;-)pozdrawiam;-)