Łut szczęścia

jest jak w dali zalotna kobieta
sieje blask w powłóczystych spojrzeniach
zwodzi złotem spod gęstych rzęs
budzi żądzę i zaraz ucieka
wtedy całe powietrze się ściemnia
i w szarówce niknie jej cień

jest jak świetlik na bagnach zwodniczy
gonisz za nim jak wariat chaszczami
w uroczyska, gdzie wpadniesz w noc
już nie trafisz do tamtej ulicy
gdzie był domek z pelargoniami
i marzenia ciepłe pod koc

jest jak mgiełka fatamorgany
jak ziszczenie na długość ręki
ale ty już nie wierzysz w cud
wszak nie takim, jak ty, jest pisany
wszak dla takich, jak ty - nazbyt piękny
więc nie sprawdzisz, czy nie jest dziś twój

Hmm, aż nazbyt dużo prawdy tutaj. Ale cóż czynić, gdy Dajmonion wrzeszczy "nie!"? Przecież starożytni nie mogli się mylić! Chyba, że łatwo zwykły strach zinterpretować jako zbawczy głos rozsądku w podświadomości...?

"O krok od źródła konają z pragnienia
O krok od piekła szaleją z rozkoszy
Trzeźwieją z marzeń o krok od spełnienia
O krok od celu własny cień ich płoszy..."

Dodam jedynie, iż forma - jako regularna i rymowana - olaboga! rzadkość w dzisiejszych czasach! - niezwykle się podoba :)

PS. Czy kwiat pelargonii ma w "języku kwiatów" jakiś specyficzny symbol, czy też może odczytanie metafory jak najbardziej dowolne?

szczęściu trzeba pomóc, trzeba po nie wyciagnąć rękę;
wiele cudów nie spełnia się tylko dlatego, że w nie wierzymy...
namalowałaś to tak delikatnie i przekonywująco;
podoba mi się także forma wiersza (czyta się lekko, zwiewnie)
jak "łut szczęścia")

serdeczne pozdrówki Joasiu :)
(a tak przy okazji...jeśli dziś Twoje święto,
to życzę, abyś znalazła swój łut szczęścia :-)
Krysia

podoba się to poszukiwanie(:J.

ja tez sie przylaczam do milych opinii:):) pozdrowki Oxyvio:)

Brzmi jak zawodzenie błąkającego się ducha młodej dziewczyny, której nie dane było zaznać zwyczajnego życia, dostępnego wszystkim innym. wszak nie takim, jak ty, jest pisany - pisze autorka. Czyli jakim? O dziewczynie nie wiemy niczego. Właściwie nie wiadomo co ją ominęło, nie ma tu jasnych wskazówek oprócz domku z pelargoniami - symbolu małej stabilizacji. Wiemy, że świat, który ją otacza jest wrogi i nie pozwala czerpać z siebie, nie spełnia pragnień.

Wiersz chyba romantyczny, chyba technicznie bez zarzutu.
Pozdrawiam Cię, Oxyvio :-)

Ja również przyłączam się do grona które ceni taką poezje .
A przy okazji życzę pomyślności z okazji imienin .
Dodam jeszcze tylko że wiersz bardzo romantyczny
no i że bardzo duże wrażenie na mnie zrobił
fragment - gdzie był domek z pelargoniami
i marzenia ciepłe pod kocem. - pięknie to napisałaś.
pozd. Waldemar

treściowo owszem fajne, ale z rytmem poradzić sobie nie mogę
L. J. Kern też tworzył formy nieregularne ale rytm był zachowany
Wszystkiego dobrego z okazji imienin i przepraszam, że się nie odzywam ale byłem na wyjeździe
Jacek

Jo
szczęście
to cudny stan
i kobieta do której zostało porównane
to całkiem fajny obrazek
jedynie jak na mój dzisiejszy nastrój
optymizmu trochę mało

ale tylko dla mnie
pozdrawiam ciepło

Kurczę, mea culpa! - rzeczywiście, ten twór wcale nie jest taki w pełni regularny, rytm nie zachowany... motyla noga!

Ale moje niedopatrzenie wynika chyba z tego, że.. w ogóle nie przeszkodziło mi to w lekturze... Co jest niesamowite, gdyż zazwyczaj zwracam na to uwagę natychmiast :o

Więc gratuluję! (Muszę chyba zajrzeć do wcześniejszych utworów ażeby zweryfikować talenta :P )

PS. Kurza twarz! Jestem w szoku :o

Nie porwała mnie Twoja poezja-ale tak to już jest że prawdziwe talenty odkrywane są najpóźniej i nie mówie tutaj bynajmniej o Tobie...(czyli o mnie)