i już

nawet gdy głową walniesz w ścianę,
że się rozdzwoni w uszach żałość
błyśniesz uśmiechem na kolanie
na poczekaniu - nie bolało
przedwczoraj, kiedy piorun trzasnął
na pamięć z mostu wprost zełgałeś,
a potem trzepot rzęs motyli
wyobraź sobie - nie widziałem
ty nawet słońcu prosto w oczy
potrafisz wmówić, że nie świeci

wszystko co twoje kocham sobie
zabraniam ci się z tego leczyć

ty nawet słońcu prosto w oczy
potrafisz wmówić że nie świeci

Super...podoba się cały
pozdrawiam serdecznie
(a my jak zwykle we wszystko wierzymy?)

potrafię wmówić nawet słońcu
że skuwa lodem cudze myśli
i łzę płynącą prosto w uśmiech
rozśmieszyć nagle tym co przyśni

zatrzymać serce rozpędzone
i duszę złajać bezlitośnie
drżącą tęsknotę poszczuć psami
i płakać ciszą jak najgłośniej

że sam nie słyszę co mi śpiewa
nie widzę tego chociaż patrzę
idę donikąd stojąc w miejscu
kurtyny nie ma w tym teatrze

To się nazywa miłość!

"wszystko co twoje kocham sobie
zabraniam ci się z tego leczyć"

To przemawia najbardziej. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.

Alu, wiersz ładny i z tego gatunku, jakie lubię, ale... tu mam też uwagi. Nie rozumiem tych wersów:

na pamięć z mostu wprost zełgałeś,
a potem trzepot rzęs motyli
wyobraź sobie - nie widziałem

Coś tu jest nie tak sformułowane.
Reszta natomiast piękna, a najbardziej to:

wszystko co twoje kocham sobie
zabraniam ci się z tego leczyć

Właśnie tak się kocha, i tylko tak. Niewielu ludzi to rozumie. Bardzo mądra ta Twoja puęta.
Pozdrawiam serdecznie.
Oxy.

Acha, Emil też napisał przepiękny wiersz jako odpowiedź na Twój. Bardzo mi się, bardzo.
Pozdrówa dla Emila też.

i już- baaardzo! I Wasza dyskusja z Grabiczem też mi się podoba. Pozdrawiam i ocieram sobie wzruszenie chusteczką wielorazowego użytku.