bezdomni

Nie uczyli nas cierpieć przegrywać upadać
odwracać plecami od złotych ołtarzy
gdzie nikt się przed nikim nie musi spowiadać
z uśmiechu co przylgnął jak błoto do twarzy

a wiersze pacierzy z pamięci szeptane
ostygły i wyschły w zaułkach wspomnienia
gdzie błąka się czasem coś więcej niż amen
zdeptane zgubione w podwójnych znaczeniach

uczyli nas drogi do świętych kościołów
i wiary ubogiej a nigdy serdecznej
więc wzniecić najtrudniej jest pamięć o Bogu
co wtedy przychodził lecz było za wcześnie

kazali zwyciężać zdobywać ołtarze
powtarzać ojcze nasz gdy przyjdzie potrzeba
a teraz umierać nie umie z nas żadne
od zawsze ćwiczeni by siebie wybierać

więc znowu jesteśmy jak dzieci bezbronne
bo żadna nas ściana przed sobą nie chroni
i żaden nie strawi do końca nas płomień
a cisza nie uśpi gdy łzy są za słone

podoba się, J.
(: (:

Nawet bardzo się podoba. Dobra refleksja na temat wiary, a właściwie jej braku, który coraz częściej nas dotyka.

pacierzy!

Aniu, na razie przeczytałam,
obiecuję, wrócę w wolnej chwili,
bo warto...

tymczasem
pozdrawiam :)

i zgodnie z obietnicą jestem ponownie...
owi bezdomni, to mimo wszystko niezłomni
wobec zakorzenionych przekonań

i żaden nie strawi do końca nas płomień
a cisza nie uśpi gdy łzy są za słone

może się mylę, ale takie refleksje wzbudził Twój wiersz

serdecznie pozdrawiam :)

w tej materii jest bez zmian:) Takie refleksje
nachodzą i tylko nachodzą; życie płynie, czas nie czeka,
a ludzie nie mają czasu gdy są młodzi, a gdy starość
zapuka tylko nieliczni umierają niepogodzeni:) Bardzo ładnie
napisany wiersz:)) Pozdr.serd.:) Ewa.