Epitafium dla Marty D.

Marta D. wciąż się porusza.
Parzy ciemność aromatem głosu.

Spotkałem ją przedzierając się
przez gobelin katowickich ulic do centralnego
punktu spotkań. Jej sylwetka gryzła
się na tle bukietu czerwonych autobusów
związanych jednym przystankiem.
Teatralnie potknęła się na moje usta, ujęła
dłoń i zaprowadziła donikąd.

Niebo rozbłysło ironią.


Marta D. wciąż oddycha.
Wygina plecy. Zaciska palce
na rogach poduszki. Prowadzi sen.
Dyryguje otoczeniem.

Jej ucieczka przed deszczem
to przebijanie się przez echo
kropel wcierających się we włosy. Wydaje się,
że jest przyzwyczajona do obskurnych bram
przemykających obok przechodniów.
Dziwne,że tłumię krzyk.

Przejeżdżający tramwaj spiął się na krótko.


Marty D. nie ma.
Na poduszce leżą białe
i żółte lilie. Taki miły
pogrzebowy akcent.

Ten pogrzeb na końcu, zburzył mi całość. Od początku przecież wiadomo, że chodzi tutaj o śmierć, a podkreślając to dodatkowo, przedobrzyłaś troszkę wg mnie.

pozdrawiam!!

Początek na prawdę niezły.

A zakończenie ...be!
:((

kropel wcierających się we włosy? przekombinowane
ale poza tym całość znakomita
chociaż zakończyłbym na tramwaju, bo trochę odpuszczona ta pointa

Wytnij te ostatnie zdanie i będzie dobrze :)

Ha, ja się do niego przywiązałem :]

Dziękuję za rady i komentarze, niestety ten tekst jest z tych, do których ciężko jest się zdystansować. Może musi poczekać na lepsze czasy.