Autopsja

I
Roztrzaskana Emma leży pośród ocalałych talerzy.
Ogląda ściany spustoszone cieniami,
zbryzgane echem czułego mlaśnięcia (ust)
witającego męża. Jej uroda wciąż kwitnie:
blade piersi przybierają barwy zarezerwowane dla tęczy;
plecy porastają purpurowym mchem;
źdźbła żeber próbują się wydostać spod fasady skóry.

II
Za oknem przemoknięte serce miasta.
Ludzie kryją się jak łgarze w zaułkach
lawirując między dziećmi uparcie
próbującymi wpaść pod czyjeś stopy.
Wplątani w sieć skorodowanych latarni
obserwowani są przez Emmę skrytą
pod płaszczem nabrzmiałych włosów.

III
Lustro przed nią jest nagie - odarte
z gładkiej skóry, poznaczone pajęczynkami
krwi. Topi palce w jej biodrach,
nie pozwala spojrzeć na siebie.
Wstydzi się, że dojrzy łożysko stępione płodem.
Emma nie patrzy. Stoi przed lustrem.
Też próbuje być naga.

Dwie pierwsze części ( w stylu " przemoknięte serce miasta ) są tragiczne ale...jest na szczęście dobra, ze świetną puentą - część trzecia. Dla niej warto zawalczyć o wiersz - stonować, oddramatyzować słowo, niech mówi, zamiast krzyczeć i łkać - wtedy lepiej słychać...
: )

Lecter, nie przeczę :) mogą być tragiczne, sam się zaczynam mocno zastanawiać co w nich jest nie tak, więc może tekst nabierze większego wigoru ;)

Przez przypadek dodałam Cię do ulubionych, a chciałam tylko napisać, że musisz znać "Luizę" Bursy.

No cóż, niech będzie;]

Pozdrawiam,
asia