po cichu

mówiłem ci to prawda o odcieniach światła
że tak lubię podpatrzeć jak się kładą na trawie
na chodnikach ulicach gładkie cienie ścian miasta
które właśnie jesienią odmieniało się dla mnie

odrapane z kolorów letnich świtów i złudzeń
okiennice kamienic wydawały się piękne
więc kazałem ci patrzeć zamiast mówić i mówić
bo milczenie wieczorów miało treści najwięcej

dzisiaj skarżysz się cicho że ci tamtych jesieni
nagle brakło beze mnie że się tyle zmieniło
ale przecież dokoła tyle starych okiennic
ciągle żywych jest jeszcze tak jak ludzi za szybą

kapitalny nastrój i te delikatne rymy - super

reszka liści na drzewach razem z wiatrem szeleści
czasem auto zagłuszy dźwięki ciszy klaksonem
przed oczami rys twarzy twe uśmiechy i gesty
i pokorne czekanie - może wreszcie zadzwonisz

pozdrawiam Jacek

telefony gdzieś w kątach więc zaledwie szelestem
na westchnienie jesieni odpowiedzieć potrafię
świętą ciszą wieczoru światłem lampki i wierszem
chwilą smutku w fotelu i uśmiechem i żartem

nastrojowo wyszło a te jesienne klimaty dopiero przed nami.
rymy faktycznie nie drażnią
dobry wiersz z przyjemnością przeczytany
pozdrowienia

Aniu, tytuł skomponował mi się przepięknie z treścią dobrze napisanego wiersza.
Lekko i z przyjemnością "leci" się po kolejnych strofkach.
Średniówki równiutkie, co prawda w pierwszym wersie zabrakło jednej sylaby,
ale to w sumie drobiazg. Zastanawia mnie natomiast, czy nie miało być w ostatniej
linijce... tak jak ludzie za szybą, zamiast ludzi.
Pozdrawiam... :)